متن اشعار نجمه پاک باز

من خود را به صدای سیال
پولک‌های نقره گون سکوت سپردم
و روحم را به لطافت نرم حنجرۀ زرین زنجره‌ها
من خودم را به شوق درخشش شبتاب ها
و لبخند لطیف نرم آبی ابرها
و مهربانی وسیع سبزها سپردم
و آرام آرام هجرت کردم
به سرزمین پریان نور
به سرزمین...

تو پنداشتی من رفتم
اما نمی‌دانستی!
من در امتداد تمام قدمهایت روییدم
و در امتداد تمام نفس هایت وزیدم
تو پنداشتی من فراموش شدم!
اما نمی‌دانستی در خویش معنا شدم
و اصالتم را به یاد آوردم
تو پنداشتی مرا شکستی و کشتی!
اما نمی‌دانستی در تمام قلب‌ها
جوانه زدم، روییدم...

در سیه ترین شب ستاره‌ای سپید شدم
آنجا که سپیده‌دمان در انتظارم
آغوش گشوده بود
و نسیم تمام مرا در قلب رقصانش می‌گستراند
آنجا که مهتاب در لبخند سپیدش می‌درخشید
و زنجره‌ها سکوت بغض مرا، آواز می خواندند
آنجا که هیچ نبود، من نبود
و تنهایی در بی‌نهایت سرشارش استوار...