وقتی که چای چشم پر رنگ تو دم باشد مردی که پیشت می نشیند خسته تر بهتر
کمی دیر آمدی ای عشق اما باز با این حال اگر چیزی از این غارت زده باقیست غارت کن
با خنده کاشتی به دل خلق، "کاش ها" با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها هرجا که چشم های تو افتاد فتنه اش آن بخش شهر پر شده از اغتشاشها گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش! معشوقه بودن است و «بریز و بپاش» ها ایزد که گفته...
دیدم که سیه پوش تو شد هفت آسمان من هم دیدم دلی دارم همان را بر تنم کردم...
دیر آمدی ای عشق، اما باز با این حال اگر چیزی از این غارت زده باقیست، غارت کن
به تو خو کرده ام، مانند "سربازی" به "سربندش" تو معروفی به دل بردن... مونالیزا به لبخندش تو تا وقتی مرا سربار می بینی، نمی بینی- -درخت میوه را پرُبار خواهد کرد پیوندش! به تو تقدیم کردم از همان اول، دلت را زد... بهای شعر هایم را بپرس از آرزومندش!...
تو آبروی منی پس مخواه بنشینم رقیب تاس بریزد به شوق بردن تو .
من به دنبال کس‍ی بودم که "دلسوزی" کند همدمم این روزها سیگار باشد بهتر است
گاهی برای گریه کردن بس که تنهایی جایی برایت بهتر از آغوش دشمن نیست
تو خود علاج غم و درد بیشمار خودی برو طبیب خودت باش و مبتلای خودت
در این هنگامه ی بی همدمی شادم غمی دارم...
اگر دستم به ناحق رفته در زلف تو معذورم برای دستهای تنگ ایمانی نمی ماند
پیش عقل از ستم عشق شکایت کردم به یهودی گله از ظلم مسلمان بردم
افزوده شد بر دردهایم لاغری ها هم هر لحظه عاشق تر شدم٬ این آخری ها هم از بس که با هر واژه از زیبایی ات گفتم من را نمی فهمند این لهجه دری ها هم از فارس تا تبریز، خاطر خواه داری ... آه حتی شنیدم تازگی ها بندری ها...
می روم تکلیف خود را با دعا روشن کنم... این که می ترسانی ام از او رقیبی بیش نیست!
مرا کُشتند و تن کردند رختِ سوگ ، یارانم! برایم مضحک است آه و فغانِ سوگوارانم قطاری کهنه ام ، اما چه جای شِکوِه از مردم؟ شکسته شیشه ام را سنگ ِلطفِ همقطارانم! تورا با دیگران می بینم و در صبر می سوزم کی ام من؟ روزه داری در میان...
نه ترکم می کند عشقت، نه کاری می دهد دستم جوان بیکار اگر باشد، وبال خانه خواهد شد
دست گدایی پیش هر کس بردم، الا او ما را قنوتی هست، اما ربنایی نیست
رد شدی از بغل مسجد و حالا باید یا بچسبیم به تو یا به مسلمانی خویش
پشت پلکت حبس کردی شور اقیانوس را لا به لای گیسوانت جاده ی چالوس را شُهرت قد بلند و چشم های روشنت می کشد تا قلب تهران دختران روس را چادر گلدار سرکردی و راه افتاده ای دربیاور با خرامیدن، لج طاووس را تا که می آیم به طعم دلخوشی...
خدا کند که نفهمی غمت چه با من کرد که مرگ من نمی ارزد به غصه خوردن تو
گرگام و دربدر خصلت حیوانی خویش ضرر اندوختم از این همه چوپانی خویش تا نفهمند خلایق که چه در سر دارم سالیانی زده ام مهر به پیشانی خویش! منم آن ارگ! که از خواب غرور انگیزش چشم واکرده سحرگاه به ویرانی خویش رد شدی از بغل مسجد و حالا باید......
غلط میگیرد از طرز ادای ضاد ضالینم همان شیخی که میبینم هزاران رخنه در دینش
بین بهشت و لمس تو، ترجیحِ من تویی از دین خویش و بر تن تو، دست می کشم...
