متن رودکی

کی رفته را به زاری باز آری؟

روزی که تو را نبینم آن روز مباد

هر که نامخت از گذشت روزگار
نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

رودکی

گل دگر ره به گلستان آمد
وارهٔ باغ و بوستان آمد
وار آذر گذشت و شعلهٔ او
شعلهٔ لاله را زمان آمد

رودکی:

زمانه پندی آزادوار داد مرا

زمانه چون نگری سر به سر همه پند است

به روز نیک کسان گفت تا تو غم نخوری

بسا کسا که به روز تو آرزومند است

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

خوش به حال دل فرهاد که در مدت عمر

مزه ی تلخ ترین خاطرہ اش شیرین است

هنوز با منی و از نهیب رفتن تو

به روز وقت شمارم،به شب ستاره شمارم

بر عشق تواَم نه صبر پیداست نه دل
بی روی تواَم نه عقل برجاست نه دل

این غم که مراست کوه قافست نه غم ...
این دل که تو راست سنگ خاراست نه دل

‌
نامت
شنوم

دل
ز فرح
زنده شود

نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود

حال من از تو شود

وز غیر تو هر جا سخن آید به میان

خاطر به هزار پراکنده شود