ما که خواهیم مُرد!
چرا،
مثل خودمان زندگیم نکنیم.
زانا کوردستانی...
وقتی تو رفته ای
چه فرق؛
که، که آید!
زانا کوردستانی...
زندانی را
گیوتین یا دار
یک درد دارد...
زانا کوردستانی...
هجوم خزان بود و
تاخیر بهار
ورنه تقصیر مترسک نیست؛
-- زردی این باغ!
زانا کوردستانی...
از شرم حضور مرغ و قناری نیست؛
قانون پاییز
-- سرخی برگ هاست...
زانا کوردستانی...
آدمک سرافکنده،
هنوز در گوشش وز وز می کرد
حرف های آدمی را،
--: تو قلب نداری!
زانا کوردستانی...
دوران ما
دوران نامه هم نبود
که دلخوش به خبری
و خطی بشویم!
زانا کوردستانی...
کار و بارش سکه شد
پیر مرد گور کن
به یمن قدوم کرونا!
زانا کوردستانی...
پدرم در باغچه
درخت سیبی کاشت؛
مادرم هر روز
می چید از آن
-- عشق را!
زانا کوردستانی...
می خواهمت
چنان که می خواهدش
خوزستان آب را!
زانا کوردستانی...
میان خاطرات مبهم ات
سرگردانم
بیا وُ
سامان بده من آواره را...
زانا کوردستانی...
پاریس هم که باشم
بی تو،
اکبرآباد سفلی ست!
خاکی،
دور دست،
برهوت.
زانا کوردستانی...
آه ای روشنایی در ظلمت
ماه را
در ایوان کدامین خانه
جا گذاشته ای؟!
زانا کوردستانی...
خورشیدام و
بوسیده ام
روی ماه صبح را
زانا کوردستانی...
آی هجاهای خفته در گلو
برای که!
چه وقت؟
شعر می شوید...
زانا کوردستانی...
اعضای وجودم
به پا خواسته اند...
***
تا کی دوری ؛
تا کی تحمل؟
زانا کوردستانی...
چه خواهی دید در آیینه؟
مگر آدمکی مغموم وُ،
--انسانی از دست رفته!؟
زانا کوردستانی...
آینه ها را بشکن
در شهر کوران
نه شمع را می فهمند
و نه آیینه به کار می آید.
زانا کوردستانی...
زنی ،،،
گیسوان تنهایی اش را
شانه می کشد
آینه اما،
وضوحی پیدا را
حاشا می کند!
زانا کوردستانی...
آرزویت،،،
پریدن بود اما
آب و ارزنی چند،
دل بسته ی قفس ات کرده ست!
زانا کوردستانی...
مرثیه خوان بهار می آید
--پاییز!
با برگ ریزانش...
زانا کوردستانی...
سلول به سلول گلویت
انفرادی ست
صد شعر بی گناه
در حصر مانده اند.
زانا کوردستانی...
و ندید
کبوتر،
کلاغ خوشه چین صلح شده است.
زانا کوردستانی...
به وقت خواب شقایق
میان قیلوله ی زنبق
هراس داس می رقصد
به لای انگشتان پاییز
زانا کوردستانی...
میان تقویم پاییز
پشت خواب تاک؛
همه ی انگورها
باردار «شراب» شده اند!
زانا کوردستانی...
تمام نمی شود
این خیابان...
***
--قدم زدنِ بی تو؛
دشوارترین عذاب ست!.
زانا کوردستانی...
خیال کن کیهانم
اما،،،
***
دریغ از،
-یک ستاره!
زانا کوردستانی...
