متن شاعر زن

انگشتانم را
هر شب با خودم می‌خوابانم!
نه برای اینکه آرام بگیرن و بخوابن،
نه!
بلکه می‌گویم نکند بهانه‌ات را بگیرند و
شعری دیگر
غیر از تو
برای یکی دیگر بنویسند.

نمیدانم فقیرِ کلماتم و یا سانسور چی
هر گزینه که لباسم باشد
اندوهی است بزرگ

زن ایرانی، ترانه‌ای است که با نغمه‌های نیما هم‌نوا می‌شود،
غزلی‌ست که در چشم‌های حافظ می‌درخشد،
رودی‌ست که در نوشته‌های سهراب، آرام و بی‌صدا می‌خرامد،
و عاشقانه‌ای‌ست که در واژه‌های شاملو نفس می‌کشد.

او همان الهه‌ای‌ست که سعدی از بهشتی‌ترین گل‌ها پرورده،
و فردوسی، در دل شاهنامه، شکوهش را جاودانه...