متن شاعر معاصر

تو بوی نم نم بارانی،
که در خاک خشک و ترک خورده،
دوباره می‌آفریند،
زندگی را.
خوشی بی‌پایانی،
که در لحظه‌های کوچک،
نشان می‌دهد،
معنای زندگی را.

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است


درگذشت شاعر و غزل سرای معاصر زنده یاد
محمدعلی بهمنی را به خانواده محترم او
و اهالی فرهنگ و هنر تسلیت عرض می نماییم.
روحش شاد و یادش گرامی باد.

مرا دفنِ سراشیب ها کنید که تنها
نَمی از باران ها به من رسد اما
سیلابه اش از سر گذر کند
مثل عمری که داشتم

تو بگو ماه کجاست؟ تو مرا خانه ببر….. دل من نابیناست.
تو بگو آه چه طعمی دارد؟ تو بگو ابر چرا می بارد؟
باد در گوش درخت،چه آوازی می خواند؟
سرو شیراز چرا آزاد است؟
بر لب خار چرا فریاد است؟
این چه شهری است؟همان جابلقاست
ما کجا گمشده ایم؟...

تو زیباتر از آنی که بر شانه هایت تنها ملیله دوزی موریانه ها بیفتد
پرواز کن! پرواز کن از قفس خاک!
تو زیباتر از آنی که بر شانه ی آسمان ننشینی و کهکشان ها را مثل تخمه نشکنی
به مدد عشق از گور بیرونت خواهم کشید
تو نمرده ای، فقط...

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

برشی از شعر زمستان مهدی اخوان ثالث

درخت
زخم هایش را می شمارد
کودکان
توت های ریخته را
و گنجشک ها
به جایی پریده اند
نه چندان دور
چنان که
ترس آن ها هنوز، شیرین است

وقتی که بهار یعنی «نام تو چیست؟»
تابستان
یعنی که «دوستت دارم»
پاییز
یعنی
«آیا برای یک تن تنها این شب‎ها زیاد نیست؟»
و زمستان یعنی
«باید که روی این یخ و برف تنها برویم
امّا در هر فاصله‎ای
مواظب هم»

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی!

تو می روی که بماند؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند؟

سالی ست، سروِ سبزِ سوزنیِ سربلند را تاک ها، پوشاندند و خم کردند
رنگ ها می بینند
علف ها انتظار می کشند
باد ها هو می کشند
حمیم، مستانه
در کنجِ میخانه
می خواند شاخه نباتش را

/ مهدی فصیحی رامندی

به خیالم بنشین،
مانند مرغی زیبا!
...
این درخت،
بی پرنده ی یادت
کُنده ای بیش نیست.

(رها)

(رها)

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد