ما تنها می‌توانستیم به سوی آزادی به پرواز درآییم برای حیاتی که سرنوشت برایمان مقرر کرده بود لیکن ما شنا بلد نبودیم و دریایی بی‌پایان پیش رویمان بود که جز غرق شدن سرنوشتی نداشتیم و در راه آزادی چون تنه‌های خشک درختان خود را به ساحلش برسانیم.
جنگ، چه تناقض شگفتی! ویران می‌کند، می‌سوزاند، می‌گیرد اما گاه، در ویرانه‌هایش چیزی می‌رویَد که هیچ صلحی یادگار نمی‌گذارد: آزادی برای دوست داشت
ماه است اسیرِ چنگِ دیوار هنوز خورشید امید در قفس تار هنوز فریادِ خموشِ زندگان در شبِ درد اندوهِ زمین است و گرفتار هنوز فیروزه سمیعی
