شعر حسنا محمدزاده

حالا تو مراد منی و شعر مریدت
حالا نفسی می‌شود آیا نکشیدت

هر بار گره‌خورده نگاهت به نگاهم
یک چشم به حرف آمد و یک چشم شنیدت

دل‌بستگی ساقه خشکیده و ریشه‌ست
دل بستنِ انگشت من و موی سپیدت

بی‌عطر تنت سخت پریشانم و ای کاش
می‌شد کمی از حجره...

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

دست بر پیشانی‌ام بگذار! تب دارم هنوز
صبح دارد می‌رسد از راه و بیدارم هنوز

خشک‌سالی آمده اینجا ولی من بعد تو
تکه ابر کوچکی هستم که می‌بارم هنوز

شیشه‌ی عطر دلم با رفتنت خالی نشد
این‌همه سال است از بوی تو سرشارم هنوز

هیچ‌کس از شانه‌هایم جز تو باری...