متن شاعرانه تلخ

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

بودن
عالمی دارد
نردبان بودن
عالمی دیگر.


نردبان شدم
که دیوارهای طرد به من تکیه دهند
از من بالا روند
و سایه‌ی سرخ‌ترین سیب تاریخ را
از گوشه‌ی ذهنم بربایند...

آ ی عشق،
دور از منی،
و کف دستم از عطر نارنج تو پر است....

آه، ای زندگی!
منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم...