متن حسنا محمدزاده‏‏‏‏‏

پرنده‌ای که از آن‌سوی میله می‌ترسید
برای با تو پریدن دلیرتر شده است

قدم به سینه‌ی سوزان من گذاشته‌ای
دوباره گوشه‌ی چشم کویر، تر شده‌ است

یک عالمه پروانه‌ی در پیله پریدند
از رد نگاه تو که روی بدنم بود

تاریخ به اندازه‌ی ده قرن تغزّل
در لحظه‌ی خورشیدی عاشق‌شدنم بود

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

🌙

من
ماضی بعیدم و
گُم،بین جمله هات
اما تودر مضارعِ من
فاعلی هنوز

بیدار مانده ام
که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب!
عزیزِ دلی❤️ هنوز ...

چگونه یک‌تنه پر کرده‌ای جهانم را؟!
دلم چگونه گره خورده است با لاهوت؟!

سپرده‌ام به درختان بغل کنند تو را
سپرده‌ام به هوا - نرم - بگذرد از موت

چه سوز سردی از آن‌سوی خواب می‌آید!
پتو کنار نیفتد - عزیز من! - از روت

دست بر پیشانی‌ام بگذار! تب دارم هنوز
صبح دارد می‌رسد از راه و بیدارم هنوز

خشک‌سالی آمده اینجا ولی من بعد تو
تکه ابر کوچکی هستم که می‌بارم هنوز

شیشه‌ی عطر دلم با رفتنت خالی نشد
این‌همه سال است از بوی تو سرشارم هنوز

هیچ‌کس از شانه‌هایم جز تو باری...

لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی

لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی

چه سالها که دوفنجان چای منتظرند !
دوباره در دل این خانه قند آب کنی

دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می دانی

پیش بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش طوفانی

آخرین مقصد تو شانه ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی

شاید...

تنها کَس من بودی و من هیچ کسِ تو

بیدار مانده ام که تورا مثنوی کنم
اسوده تر بخواب!عزیز دلی هنوز!