متن شیراز

اردیبهشت، شیراز، حافظ، غزل سرودن

یا در کنار سعدی شعر تو را ستودن

بیگانه نیست اینجا، هرکس غزل شناس است

خوش باد شعر بودن، خوش باد واژه بودن

من در بهار نارنج، غرقم بهارگونه

شیراز شهر عشق است، بی حرف و آزمودن

یارا بیا و بنگر، حیف است گر نبینی...

مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیراز
ز من بریده و خو کرده با تنعم و ناز
خوش ایستاده و با لعل دلبران در عشق
طرب گزیده و با جور نیکوان دمساز...

وضف اگر خواهم بگویم من ز شهری بهترین
گویم از شیراز شهرم از همه زیباترین
شهره با شعر و شراب و بلبل و گل هست چون
برترین، رنگین ترین، عاشق ترین، خوشبوترین
فصل سرما بار خود را بر زمین دارد هنوز
کاروان گل رسد با بوی های عنبرین
زین لطافت...

آخر ای باد صبا بویی اگر می آری

سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست

شمیم غنچه های ناز دارد

هوای شعر و رقص و ساز دارد

گذشت اردیبهشت و دفتر من

هنوز عطر گل شیراز دارد

شهراد میدرى

مونالیزا بی لبخند
شیراز بی حافظ
پاییز بی باران
دریا بی موج
همه را تجسم کن
من بی تو
همانقدر، نچسب و دلگیرم...

اگر روزی نگارم باز گردد
شب وروزم پراز آواز گردد

زمانی میزنم تارو کمانچه
که عشقم وارد شیراز گردد

ز خاک سعدی شیراز بوی عشق آید
هزار سال پس از مرگ وی گرش بویی
یکم اردیبهشت روز بزرگداشت سعدی گرامی باد

چه مصر و چه شام و چه برّ و چه بحر 
همه روستایند و شیراز شهر

نه آمریکا نه تگزاس!
زندگی فقط تو شیراز

دلت تهرون چشات شیراز
لبت ساوه هوات بندر
بمم هر شب تنم تبریز
سرم ساری چشام قمصر
دلم دل تنگه تنگستان
رو دوشم درد خوزستان
غرورم ایل قشقایی
تو رگ هام خون کردستان
تو خونم جنگ تحمیلی
تو خونت ملک اجدادی
خرابم مثل خرمشهر
ولی تو خرم آبادی
تمام کودکی...