آنگاه که چنان فرشته‌ی مرگ با عشقت، قلبم را از سینه بیرون کشیدی و با خود بردی گمان می‌کردم که در آشیانه‌ی قلب خودت جایش خواهی داد! یا چون نهالی نورس با چشمه‌ی چشمانت آبش خواهی داد و تشنگی‌اش را فرو نشانده و سیرابش خواهی کرد ... چه می‌دانستم تو...
نگاهت آتش عشقی به جانم می‌کشد هر شب مرا در شعله‌های امتحانم می‌کشد هر شب چو پروانه به گرد شمع رویت می‌زنم پر را غم هجران تو تا آسمانم می‌کشد هر شب نشسته در کمین چشم مستت همچو صیادی به تیر غمزه سوی آشیانم می‌کشد هر شب به باغ دل...
