متن هجران دردناک

غمِ هجرانِ تو آخر، دلِ ما، سوخت؛ بیا!
به جز از عشق تو چیزی، نبُوَد در دل ما!

همه دم، غصّه خورم؛ آه کشم، با دلِ زار؛
شده تقدیر دلِ من، بشوم، از تو جدا!

نفسِ دل، شده بی‌تاب؛ بگو من چه کنم؟
گُلِ قلبم، شده پُرغم؛ بروم من، به...

بی تو بعید است،
جان سالم در ببرم از این همه دلتنگی.

هجران تو مقدور نتواند بود
وز چشمان تو مهجور نتوانم بود
خیال رخ زیبای تو در صبو خواهم ریخت
کهنه شراب گردد، وضوی عشق گیرم
سرسجاده خویش، غم هجران تو گویم

جان به لب

جانم به لب رسیده، ای عاشق رمیده
تا کی ز درد هجرت، گریانِ هر دو دیده؟

دیگر مرا توان نیست، بعد از تو تاب ماندن
چون شمع نیمه‌جانم، در خلوتی خزیده

هر شب به یاد رویت، اشکم چو رود جوشد
دل از فراق مهرت، بی‌جان و قد...

درآسمان خیالت دوباره
بال زدم
دوباره باغم‌تو دست بر
جدال زدم

شکوفه کرد‌گمانت دوباره
درشب شعر
درآسمان غزل ماه را
مثال زدم

نشان پنجه ی دستم به
روی سرپیداست
چنانکه درغم‌تو روزو ماه و
سال زدم

رقیب،دست به دست توبود
خنده کنان
ومن به جمع رفیقان دم از
ملال زدم

زده آتش تمامِ جانِ شعر و جانِ بی تاب مرا آن کس


که جانم هست و خواهد بود اگر گَردم چو خاکستر

اصلاً بگذار ببینم
تو نباشی
چه اتفاقی می‌افتد مگر!؟

صبح،صبحانه‌ام را می‌خورم
با خیالِ آسوده به سرِ کار می‌روم
ناهار که شد، یک دل سیر
ناهار می‌خورم

شب که شد، شب!؟
شب که بشود، من
بدون تو می‌میرم

هیچ کس نمی داند!
من برای زنده نگه داشتن تو
چند بار خودم را وسط میدان
همین شهر به گلوله بستم...

با ترکش چشم خود هلاکم کردی
چون گمشده‌ای به زیر خاکم کردی
گمنامم و کو ز من دگر نام و نشان
یعنی چو شهید بی پلاکم کردی.

در تب سرد جنون؛
لحظه‌های بی‌کسی،
در زمانی که کسی،
آشنای تو نیست؛
بهت و حیرانی و غم،
خانه‌ی قلبت را،
هدف می‌گیرد سخت،
تکیه بر او بکن!

پروایِ آتش از تبِ عشقت ندارم
پروانه ام؛ چیزی جز این عادت ندارم
گفتی برو از پیشِ من راحت ندارم
گفتم به جز وصلِ تو من حاجت ندارم

با دل چه کنم یاران. از عشق نپرهیزد..؟
آرامش جانم را. هربار بهم ریزد.

بی واهمه ازهجران گیرد ره مشتاقی
در گلشن احساسم آشوب بر انگیزد

دارد سر رسوایی با زلف زلیخایی.
یوسف اگر از چنگش با واهمه بگریزد


آئینه در آیینه.  پروانه ی بی پروا.
در آتشم اندازد یک...

چنان بی قرار تو هستم که باز، قرار تو دارد دل و دیده ام،
به شبهای بارانی نو بهار، به باران ترین شیوه باریده ام،
چقدر بی قرار و دلتنگ توام،
یکایک همه کوچه ها شاهدند، پی تو اگر دربه در گشته ام،
تو جان و جهانم شدی! بی گمان،...

نفس

تو باران باش و من دریا بزن در من تلاطم را
که جز با موج آغوشت نمی خواهم تزلزل را

تو گر آرامشم باشی نخواهم خواب دیگر را
که در بیداریت دیدم شکوه خواب کامل را

نه این دنیا نه آن دنیا بدون تو نمی‌خواهم
که بی تو زندگی...

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

دُرنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

دلم چون برگ بی فصل است که بر خاک هوس افتاد
تو خورشیدی که می‌تابی به روی شاخه ی فریاد

نگاهم کن همین حالا که من از دود بیرونم
نه خاکستر نه ویرانم من از دیروز مجنونم

جهان بی تو چه بی معنا چه بی تصویر و دلگیر است
و...

چه سخت است؛
وقتی مجبوری:
حجمِ فریادت را،
قورت دهی؛
و در تنهاییِ محض،
بغض باران‌زده را،
نفس بکشی!

به جهنمم کشانده، لب داغ مست تو.

بمان ، که مرا با خیالت توان زندگی نیست.

هر لحظه نبود تو مرا، پیر ترم کرد.

این التهابِ مانده در قلبِ پر از خون
لیلای دل را کرده بس شیدا و مجنون

شدم، در عشقِ تو، لیلای مجنون
شد احساسِ درونم، غرقه‌ی خون
نمی‌خواهی بفهمی، هرگز این را
که می‌بارد دلم، در هجرت اکنون

چشم انتظارم.

روزگار تلخ بی تو بودن به سر شود.

تو نباشی؛ مثل این است
که وارد بهشت شوی؛
خدا رفته باشد...!