متن اشعار علی پورزارع

«فرشوگر»

آه ای مادر،
میهنم، ای ایران،
آسمانت تاریک، آلوده،
رودهایت، چون رگ غیرت ما،
بر بستر سنگی، خشکیده،
جنگلت، در آتش جهل، سوخته،
دلت خون، شکسته،
روحت خسته،
پرندگانت، زخمی و هراسان،
در باد بی‌پناهی، آواره.

آه ای مادر،
دشت‌هایت، در حسرت سرسبزی و آبادی،
نالان،
زمینت، تباه، فرسوده،...

«زوال»

این تن خسته و بی‌جان را،
این دل گم‌شده در خزان را،
این روح آزرده از زخم زبان را،
این چشم از خواب گریزان را،

لنگ‌لنگان،
کشان‌کشان،
می‌برم
تا حیاط خانه،
تا خیال محو باغچه؛
می‌روم
نزدیک نارنج و گیلاس.

آنجا که گل سرخ، سربلند ایستاده،
به دیدار کفشدوزک...

«خاکستر زندگی»
نارنج،
همراه کودکی من،
شاهد درد و رنج،
اشک و لبخند من،
احوالت چگونه است امروز؟
آیا مرا یادت هست هنوز؟
درد و رنجم را چه؟
اندک لبخندم را چه؟
هنوز هم
به حیاط
رنگ حیات می‌بخشی؟
هنوز هم، هر بامداد،
با نوازش آفتاب،
به گیلاس کنارت درود...