متن شرمندگی

«فرشوگر»

آه ای مادر،
میهنم، ای ایران،
آسمانت تاریک، آلوده،
رودهایت، چون رگ غیرت ما،
بر بستر سنگی، خشکیده،
جنگلت، در آتش جهل، سوخته،
دلت خون، شکسته،
روحت خسته،
پرندگانت، زخمی و هراسان،
در باد بی‌پناهی، آواره.

آه ای مادر،
دشت‌هایت، در حسرت سرسبزی و آبادی،
نالان،
زمینت، تباه، فرسوده،...

‏خدایا هیچ بنده‌اے رو شرمنده‌ے افڪار خودش نڪن.

وَ اَز دَست دآدیم حَقِ خودِمآن را
بآ دَهآنی که زَبآنِ گُلگُلی نَدآشت:(🥺

برای من که برگی نمانده تا به باد دهم پاییز فقط شرمندگی ست

زندگی در بردگی شرمندگی است

معنی آزاد بودن زندگی است