پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
تیری به تَن تو نخورد، هست تَن منجان و تَن من، هر دو فدای میهن من 𝐋𝐨𝐧𝐠 𝐥𝐢𝐯𝐞 𝐈𝐫𝐚𝐧...
به نامِ نامی ایران؛ به نامِ نامی انسان!به آیین وفا داران؛ به راه و رسم بیداراندلی دارم پر از خورشید! نگاهی روشن از بارانجز دوست نمیخوانم ؛جز مهر نمیدانمجز عشق نمیخواهم، من زاده ی ایرانم ،جز مهر نمیدانمتویی دلبستگی هایم، پناهِ خستگی هایمبه هر جا میروم از تو، دوباره در تو می آیمکران تا بیکران عشق است، بیابان در بیابانتهوای زندگی دارد، خیابان در خیابانت!جهان تا هست خواهم بود، اگر تو جانِ من باشیبرایم خانه باشی؛ خاک باشی و وطن...
زمین یائسه استو زمان مَردانِ مُرده می زاید ،اینک زنان مامَردانِ میهن اند ....
ما عشق به میهن و به پرچم داریمهر چند به دل غصه و ماتم داریمدر کشور ما مجال خندیدن نیست!! همواره به هر زمان محرم داریم-اعظم کلیابی-بانوی کاشانی...
آه ای وطن ِمضطربِ رنج کشیده! یک روز مگر بوده که تو داغ نبینی؟...
ای کشورم که خاک / سبزتوخانه ماست عشق تواعتبار / دلهای عاشق ماست دیوانه توایم و / این عاشقی شعورست دلدادگی میهن /زیباترین جنونست...
قبلا میگفتن دست به دست هم دهیم میهن خویش را کنیم آباد.الان اگر دست به دست هم دهیم فاتحه مملکت خوندست...
جاشون تو قفسه سینمه، رفاقت دینمه میطلبه شهادت، رفیق مثل میهنه...
