متن غم انگیز

دو آتشفشان
فوران کرده‌اند و نمی‌دانم
مذاب‌های ریخته را
چطور باید از صحنه پاک کرد
خشک شده‌اند!
خشک شده‌ام پای این همه غم!
با این همه غم چه باید کرد؟

کار هر روز و شب من است
دل سپردن به پنجره ها
دیدن رهگذران
رد سایه ها در مه
و جای خالی شعرها
اسم ها
دست ها
نگاه ها...

دوست ندارم
جای خالی باشم
حتی در قاب خیال

بگو آیا گل سرخ، عریان است؟
یا همین یک لباس را دارد؟

راست است که امیدها را باید
با شبنم آبیاری کرد؟

چرا درختان
شوکت ریشه های شان را پنهان می کنند؟

چه چیزی در جهان
از قطارِ ایستاده در باران غم انگیزتر است؟

چرا برگ ها وقتی احساس زردی...

تلاشِ تو /
در افتادن از چشمم /
مثل این عصای بی اعصابِ پیرمردِ پیاده رو /
ستودنی است /
باشد بیافت /
بیافت باشد /
اگر به شیشه ی ماشین برنخورد، /
هنوز هم اشکم /
از قطره ی باران غم انگیزتر است .../
«آرمان پرناک»

دلم فهمیده بود آن شب که دیگر بر نمیگردی
از آن عطر غم انگیزی که بر پیراهنت داری

اعظم کلیابی

خنده ات
غم انگیز تر از
حال من است
به آن می گریم

نفیسه سکوت

چی از این غم انگیزتر...
لابلای واژه ی شعرها تو را بخوانم...
قافیه بسازم از خاطرات
در کافه های بارانی شهر...
شجریان شوم برای صدایت...
و به تصویر بکشانم همانند فرشچیان جادوی چشمانت را و
همچون شاملو با هر واژه دلبری ات را به جان بخرم
اما تو
در گوش...

چی از این غم انگیزتر...
لابلای واژه ی شعرها تو را بخوانم...
قافیه بسازم از خاطرات
در کافه های بارانی شهر...
شجریان شوم برای صدایت...
و به تصویر بکشانم همانند فرشچیان جادوی چشمانت را و
همچون شاملو با هر واژه دلبری ات را به جان بخرم
اما تو
در گوش...

جان کلام ما همه اینجا مسافریم
دلخستگان ز زندگی درد آوریم..
دنیانگشت چون بمراد کسی سزاست
از خیر این جهان غم انگیز بگذریم


بانوی کاشانی
اعظم کلیابی

چه روز تلخ و دلگیری
دلم
چون دختری آواره و تنها
نه امیدی
نه لبخندی
به دوشم کوله ی دردی
و رویم
چون درخت زرد پاییزی
صداقت کو؟
رفاقت کو؟
غم انگیزاست این دنیا
که دیگر نیست
یاری صادق و شیدا
بگو پاسخ مرا!
مجنون نمایِ بی نشان
در این...

چه چیزی در جهان از قطار ایستاده در باران غم انگیزتر است ؟

نشستم به برگ هایه درخت گیلاسه حیاط مان نگاه میکنم چقد غم انگیز است درخت هوس برگ تازه کرده و برگ هایه خود را یکی یکی می کُشد برگ هایی را که چندین ماه با او بودن
می نگرم می نگرم و به یاد درخت مو طلاییه خودم میوفتم که...

چه روز تلخ و دلگیری
دلم
چون دختری آواره و تنها
نه امیدی
نه لبخندی
به دوشم کوله ی دردی
و رویم
چون درخت زرد پاییزی
صداقت کو؟
رفاقت کو؟
غم انگیزاست این دنیا
که دیگر نیست
یاری صادق و شیدا
بگو پاسخ مرا!
مجنون نمایِ بی نشان
در این...

جای خالی آدم ها اولش ترسناکه،
بعد غم انگیز می شه،
بعد عادت می شه،
بعد کم کم از تنهاییت ، لذت هم می بری،
آخرشم کلا دیگه برات مهم نیست؛
فقط همیشه یه جای خالی هست که نمی شه کاریش کرد..!
…

از دست دادن؛ بار اول کشنده است.
اما اگر زنده بمانی؛ بار دوم غم انگیز می شود.
بار سوم ناراحتت کننده؛
و بار چهارم، در یک تکان دادن سر به چپ و راست؛ خلاصه می شود.

چه تراژدی غم انگیزی
دلت در جای دگری
و تنت در آغوش دگری
و اینگونه عشق را
به یغما برده ایم
درد کمی نیست
این آفت جانسوز

✍️: سعیدرضایی فر

گریست
باز از درد غم انگیز تو یک شهر گریست
آه با ناله ی یکریز تو یک شهر گریست


ریخت در گستره کوچه گِل و خشتت را
باد از خاک بلاخیز تو یک شهر گریست


چیست در دامنت ای پنجره رو به جنوب
ابر در دشت دلآویز تو یک شهر...

طعم تلخ عشق تو
و طعم تلخ قهوه عصر جمعه عجب ترکیب غم انگیزی است...!

جهانی آرزو دارم ، به دور از جنگ و خونریزی

خدایا مستجابش کن ، چه دنیای غم انگیزی

درخیالات خام خود گفتم بعدازاین انتظار می آیی

بعدازاین انتظارطولانی عاقبت بابهار می آیی

گفته بودم که عاشقم اما عاشقی یک گناه سنگین است

حکمش انگار مرگ تدریجیست تودراین گیر و دار می آیی

زل بزن تویِ آیِنه آری چشم هایِ مراتصورکن

اشکهایی که وقت رفتن ریخت باخودت هم کنار...

در روزمرگی هایمان گاهی یک چیزی بلاخره تمام میشود؛
یکی آخرین قهوه اش را با خوردن اخرین جرعه اش تمام میکند.
دیگری با خواندن بندِ آخر،کتابی را تمام میکند.
دیگری غم هایش تمام میشود و بلعکس.
و غم انگیز ترینِ آنان، این است که آدمی برای کسی تمام شود...

‏دارم به آخرین پیامتان فکر می کنم؛
پیام های سوخته ی ناتمام
که هیچ وقت به مقصد نرسید...
به اینکه " نگرانم نبا... "
به اینکه " از دور می بو... "
به اینکه " تو هم مراقب خو... "
دارم به انگشت های کسی فکر میکنم
که برایت نوشته...

و کاش ندانى
تمام این سال ها
مرگبارترین فصل ها پاییز بوده است
که بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم
و کاش هرگز...

تو برای او،
موهایت را می بافی!
من با تو رویاهایم را...
چه غم انگیزی ست،
--این تفاهم.





سعید فلاحی (زانا کوردستانی)