متن نان

در جایی آزادی نیست و
در جایی دیگر، نان!
اما در سرزمین شارلاتان ها
نه نان هست و نه آزادی!
...
آزادی بی نان، توهم است،
و نان بی آزادی، هم اگر که باشد،
خشک است و تلخ!
چون چوب حراج بر شرافت است!
...
سرزمین های بسیاری را سفر...

آفتاب گندمین، نقاش زیبای نسیم
صبح شد، آبی بکش تن پوش این جالیز را
قند در پهلوی چای و نان هم آغوشِ غزل
طرح لبخندی بزن، کامل بکن این میز را

مردی در راه کسب لقمه ای نان،
کوله ای پر از نان،
مرگی از برای نان،
این شناسنامه ی کولبر است،
که مرز مابین زیستن و مرگ را طی می کند...
در مرزهای آلوده به مین های مرگ آلود
که مانند کمربندی میانه ی سنگ و صخره های یک سرزمین...

در آن هنگام که کارتنی،
به خانه و رختخواب،
به شناسنامه و سرزمینت تبدیل می شود!
نان به بزرگ ترین کتاب آسمانی مبدل می شود.





شعر: به ندی علی
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی

دردا و دریغا از تلخی تو، ای نان!
شیرینی زندگانی ام را گرفتی و
شیرین نشدی...



شعر: به ندی علی
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی

دعا کنیم برای همه آدم های جهان، که خدا جای نان، عشق بدهد. چرا که اگر عشق باشد، نان اضافه می آید.

بابا نان داد.
اما بیچاره برای نان، روزی هزار مرتبه جان داد
حجت اله حبیبی

تاول پاهای رفتگر پیر،
وُ
زخم و زگیلِ دست هایش
قصه ی دوستت دارم را
با دو قرصِ نان-
به خانه می برد
تا،،،
هر شب همسرش
با پاشوره ای از عشق،
التیامش دهد!



زانا کوردستانی

با تو می رقصم یک روز
در شکوه آزادی!
پا به پای این شعر و
حس خوب آبادی!

روشن از دشت و چشمه
سبز از عطر امید
با تو می رقصم یک روز
از خیابان تا خورشید!

می رسد با هر غصه
روزهایی سبز از عشق
من تو را خواهم...

دستهایش
بوی نان می داد
و می بخشید
هرچه داشت
پدر

ما گاهی فراموش می کنیم که برای چه از عدم تا به اقلیم وجود، این همه راه آمده ایم.
ما به ضیافت هستی دعوت نشده ایم تا با خود جمع کنیم و ببریم، بلکه آمده ایم تا ببخشیم و خود را پیدا کنیم.
آمده ایم تا عشق را، امید را،...

وقت تنگ است و پدر در پی آب
دل تنگ است و پدر در پی نان
که کند سیر دل کودک را
روز سخت است و شب زیست طویل
خوردن اندک ، روده ها هشیار
پدر در پی آب ، پدر در پی نان
که کند سیر دل کودک را...

شعرهایم،
همه بوی نان گرفته اند!
از بس
سر سفره ی خالی نشسته ایم...



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)
انجمن شعر و ادب رها (میخانه)

من خانه ام را پر از رنگ می کنم
پُر از عطرِ زندگی
گل می خرم
نان گرم می کنم
شعر می نویسم
و باور می کنم کلام فروغ را :
زندگی، یعنی همین بهانه های کوچک خوشبختی...

عشق، تنهایی، شوق، غم، خوشی، زیبایی...
بعضی واژه ها چهره ندارند، جسمیت ندارند، به چشم دیده نمی شوند و فقط توی ذهن ماست که معنی پیدا می کنند... "عشق" برای من یک شکل است، برای دیگری یک شکل دیگر... "تنهایی" برای من یک معنا دارد، برای دیگری معنایی دیگر. به...

دلنوشته هایم...
نه نانی می شود برای دل گرسنه
نه آبی برای رودهای آرام و کم عمق...!

دلنوشته هایم اما...
جنس خون درون شاهرگ است...
که می تازد به رگهای زندگی ام...

مهربانم ؛
عاشقم چه بمانی چه نمانی ،
میان واژه های به صف کشیده ام
همه ی روزهای...

می خواهم هر صبح که پنجره را باز می کنی
آن درختِ رو به رو من باشم
فصلِ تازه من باشم
آفتاب من باشم
استکان چای من باشم
و هر پرنده ای که
نان از انگشتانِ تو می گیرد …!

ویکتور هوگو در یکی از کتابهای خود میگوید:((مرا برای دزدیدن تکه نانی به زندان انداختند و پانزده سال در آنجا نان مجانی خوردم! این دیگر چه دنیایی است؟))

سفره ای از فرط ایمان نان نداشت!

سفره ای از فرط نان ایمان نداشت!

پدرم تا دقیقه ی آخر
مثل یک کوه تکیه گاهم بود
رودی از عشق در دلش جاری
تاجِ سر بود و پادشاهم بود

در کلامش خلوص پیدا بود
همّتش کوه را تکان می داد
از نگاهش بهار می رویید
تا نَفَس داشت بوی نان می داد

مهربان، بی ریا و...

پدرم،
شاعر نیست!
پدرم هرگز یک شاعر نیست
پدرم،،،
اما می داند،
خوب هم می داند
دردِ یک سُفره ی خالی
چاره اش:
نان ست!


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

یک زندگی کم است...
برای آنکه تمام شکل‌های دوستت دارم را با تو در میان بگذارم...
می‌خواهم هر صبح که پنجره را باز میکنی؛ آن درخت روبه‌ رو من باشم..
فصل تازه من باشم..
آفتاب من باشم..
استکان چای من باشم..
و هر پرنده ای که نان از انگشتان تو...

نان از انتظار تو بیات شد
سرما بهانه بود!

ارس آرامی

رزق و روزی را خدا تقسیم کرد!
اما گمان کنم ملائک، جای نان ها را به اشتباه انتخاب کردند،
که یکی سر به طلاست و دیگری زباله را در آغوش میگیرد!
سر به طلایان به ریش ملائک میخندند
و در آغوش گیرانِ بدبختی، نمی دانند اشک هایشان را پاک کنند...