متن تک مصراع

مقدار یار هم نفس چون من نداند هیچ کس

از همه باشد گریز وز تو نباشد گزیر

ماه می داند و من ،حال مرا دور از تو

چه شد که قدر وفا هیچ کس نمی داند

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها...

وز هر چه فارغیم، بجز گفتگوی دوست

زندگی لیلیست،مجنونانه باید زیستن

دِلِ ما با تو چِنان اَست کِه خود میدانی️

دل به لبخندی خوش آید همنشینی را به مهر

بهار من بُوَد آنگه که یار می آید

دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست

باشد که ناگهی نگهی هم بما کند

می رود عمر،چه در بند جهانید شما

دوستت دارم ودانم که تویی دشمن جانم

به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

در نزن، رفته ام از خویش، کسی منزل نیست !

شب را چگونه سحرکنم بی رنگ و بوی تو

به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز ...

بیا که در غمِ عشقت ،مشوّشم بی تو

ای گل تازه، مبارک به تو این تازه بهار

می رود زنگار از آئینه حیف از گُلرخان...

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

سبز میشود آن دانه که در خآک نهادند!