متن کتاب صدای پای احساس

دست‌های مهربانت
سایه‌سارِ قلب‌های خسته بود
و آفتابِ نگاهِ گرماییِ تو
آرامش دل‌های شکسته را
تضمین می‌نمود
اینک؛ امروز
کوچه‌های کوفه وامدارِ تواند
ردّ پاهای مهربانت هنوز
جاری‌ست
در شبانه‌های هر کوی و برزن
و نگاهِ گرمِ دستانت
چنگِ نوازش می‌نوازد
بر گونه‌های یتیمانِ بیوه‌زن
کودکان، امروز
در سینه‌هاشان بسیار...

آه ای دریای بی‌کرانه‌ی آسمانی و آبی!❤️

جاری شو؛❤️

و آتشفشانِ سوزانِ سینه‌ام را،❤️

در بی‌کرانه‌ات،❤️

محو بنمای!❤️

آتشفشانِ قلبم،❤️

در آتشِ عشق،❤️

میلِ فوران دارد؛❤️

دلش می‌خواهد:❤️

مذاب‌های سینه‌ام را،❤️

تا دورترین کهکشان‌ها،❤️

منتشر سازد؛❤️

و به اجرامِ گداخته‌ی آسمان‌ها،❤️ 

بفهماند:❤️

چقدر سوزان است؛❤️ 

و چه اندازه می‌سوزد؛❤️

در تب و تاب عشقی ناب!❤️

بی تو آینه‌ی چشمانم،
بغضِ سکوت را،
مات می‌کند...

بی تو سبزدشتِ وجودم،
پر از بهانه می‌شود...

بی تو صحرای دلم،
خون‌بار است،
از نمِ چشمانم...

نه...
بی تو،
بهار هم،
این‌جا،
نمی‌خندد!

پروانه از سوختن پروا ندارد؛
راز سوختن را می‌داند؛
تکامل را در سوختن می‌شناسد؛
ای‌کاش وجودمان در عشق،
پروانه‌ای باشد بی‌تاب؛
نه چون پری، بی‌جان؛
که به اندک بادی،
از جای می‌رود به شتاب!️

من از احساس خوابیدن خورشید،
بر سینه‌ی آسمان،
دانستم:
«عشق»،
هم‌آغوشی وسعت و گرماست!

من از رقص جمعی پرستوان،
در کرانه‌‌های آسمان،
دانستم:
«عشق»،
همه،
پرواز است!

من از نجوای پروانه،
در گوش گل،
دانستم:
«عشق»،
راز‌ و نیاز است!

گاهی باید:
سوار بر قایق شکسته ی آرزوها،
مرزهای بیکران بودن را،
با دستانی خالی پارو زد؛
و قاصدک زیبای امید را،
از سرای سینه،
پرواز نداد!
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب صدای پای احساس)

قطعه ای از پازلِ سرخِ دلِ من،

پیشِ دشتِ سبزِ چشمانت،

جا مانده است!

آمدی و بردی با خود:

نیمی از وجود مرا؛

نیمه ی من،

جدا از من،

چرا مانده است؟

بازآی و تکمیل کن:

دفترِ وجودم را!

طرحی از من به جاست؛

مابقی،

رها مانده است!

زهرا حکیمی...

در باروریِ احساس، 

به باورِ تو امیدوارم؛ 

تو مرا باور کن؛ 

از عاطفه بارور کن! 

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس.

دستهایم را دوست داشتم؛

دستهایم پر از چمن بود؛

بوی سبزینه ی سبز علف می داد؛

امّا افسوس حالا،

در دستهایم تنها،

چند خط زرد نامفهوم،

مانده به جا!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۶۳.

در امتداد دستهایم،

خطی از ابهام،

موج می زند؛

فال زندگانیم این روزها،

تصویری ست،

از دورنمای اشکهایم؛

نبض دستانم را،

به گرمای دستانت می سپارم؛

تا خود،

رگ عاطفه ام را،

دریابی!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۶۲.

آمدم با تو باشم؛

فقط با تو!

و قلبم را برایت هدیه آوردم؛

در کادویی،

از جنسِ احساس؛

به رنگِ محبّت!

امّا تو...

بازتابی ست مرا؛

بازتابی ست...

به تلافی شکستن قلبم؛

بازتابی ست مرا...

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۴۹.

دزدیدند صداقت صدایم را؛

و سکوت است آن سوی امواج؛

نیست واکنشی از احساس؛

ره به جایی نیست در کششِ پنجره ها؛

چه نامردند ثانیه های التهاب!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۶۷.

تو را می خواهم؛

و با تک تک سلول هایم،

می سرایمت؛

و با صدای سکوت سینه،

آوازت می کنم...

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۳۹.

گاهی باید:

سوار بر قایقِ شکسته ی آرزوها،

مرزهای بیکرانِ بودن را،

با دستانی شکسته پارو زد؛

و شاپرک زیبای امید را،

از سرای سینه،

پرواز نداد!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص۵۷.

بی تو،
آینه ی چشمانم،
بغض سکوت را،
مات می کند...

بی تو،
سبزدشت وجودم،
پر از بهانه می شود...

بی تو،
صحرای دلم،
خونبار است،
از نمِ چشمانم!

نه...
بی تو،
بهار هم،
اینجا،
نمی خندد!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص۱۶۰.

دیگر،
چکاوکی نخواهد بود؛
تا چکامه سرای پرواز رهایی باشد...

دیگر،
قاصدکی،
خبررسان رویاها نخواهد ماند...

دیگر،
بغض سکوت را،
هیچ صدایی،
نخواهد شکست...

نه... 
دیگر پرستویی نیست؛
تا رقص شکوفه ها را،
به نظاره بنشیند!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۶۱.

من،
تنهاتر از تو؛
تو،
تنهاتر از من؛
رسم غریبی است:
عشق و تنهایی؛
دوری و دوستی!

زهرا حکیمی بافقی،
کتاب صدای پای احساس،
ص ۱۹۴.

از چه بیزاری؟
تو خدارا داری!
او نیازهایت را بس!
رازهایت را بس!
اوست تنها کس؛
که می داند؛
و می خواند؛
ناگفته از طرز نگاهت:
رازهای مگوی دلت را؛
تکیه بر او بکن!

زهرا حکیمی بافقی
کتاب صدای پای احساس💥

قطعه ای از پازل سرخ دل من،/ پیش دشت سبز چشمانت،/ جا مانده است؛/ آمدی و بردی با خود،/ نیمی از وجود مرا؛/ نیمه ی من،/ جدا از من،/ چرا مانده است؟/ باز آی و تکمیل کن،/ دفتر وجودم را؛/ طرحی از من به جاست؛/ مابقی،/ رها مانده است!
زهرا...

بدرقه:

لب هایت
به گاهِ رفتن
گُلِ بوسه را می جست
و چشم هایت
ناتمامیِ نگاهش را
به نظاره نشسته بود
من بودم
و ابهّتِی از بهت
در واپسین نگاه
ناگاه
ژرفای دلم
تا مرز انفجار لرزید
جنونی سخت
تپش های قلبم را
درهم پیچاند
و التهاب سینه ام را...