متن تو

چه خوش رسید شعر تو به چشمه‌های جانِ من
که واژه واژه‌اش پُر از ، نسیمِ آشنای توست...

تو آن غزالی و من، شیرِ مستِ پا بَسته

که از تو می‌کَنم اما ، نمی‌روم هرگز...

تو شدی یک قسمت از شعر های من
نه فقط در شعر ،حتی تو شدی بخشی ز من

عشق؛ بی پرده ترین سوژه یِ شعرم شده است
بی تو من؛ تا به خودِ حَشر سخن ها دارم.

تو همان خواب قشنگی...

که به چشم منِ دیوانه نخواهد امد...

نفسم در هیجان و،
هیجانم با توست؛
دلِ من در ضربان و،
ضربانم با توست.

هوایم با تو شد حالا،
پر از مهر؛
نفس هستی و با تو،
می کشم دم.

اسمِ تو، سرفصلِ واژه، واژه ی شعر دل است؛
مطلعِ شعرِ گروه این نااامِ پُر مَد کرده ام!

با تو اعضای گروهم، می شود، کامل فقط؛
با رباتِ دل، ورودِ غیرِ تو، سد کرده ام!

هیچکس نیست ز خوبانِ جهان همچون تو

من به تو مربوطم
مثلِ خرمآلو به پاییز !

گاهی تمام شهر درگیر تو میشود
گاهی تمام عشق تفسیر تو میشود
گاهی کلمات تماما تقدیم تو میشود
گاهی ابیات هم باورکن محوتصویر تومیشود
گاهی گه گاهی هرزگاهی من هم تومیشود
آنگاه تمام شود تُو در شعر بگو این من چه میشود

گفتم:غم و اندوه ریسمان می شوند و پدر آدم را در می آورند
گفت: دستت را به من بده
گفتم :حرفم را پس می گیرم
چیزی یادم نمی آید
چیزی جز شادی وجود ندارد.
مهدیه باریکانی

تو نیستی
و بهار صرفا جوک خنده داریست
که مردم از آن می گویند!!!!
مهدیه باریکانی

آسمان،
باران،
کوهستان،
کُردستان آزاد،
آتش و
تو!
زیباترین دارایی های من در هر عید نوروزید.


شعر:دلبرین عبدالفتاح
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی

تو را دیدم
آن سوی آرزوها
چقدر دور ایستاده ای
ای محال ترین آرزوی من

بیمار توییم و از تو دور افتادیم
گاهی نظری بر دل بیمار انداز

دلیل و اصل تویی
ذوق و شوق چه؟!
حرف تویی.......
✍️مهدیه باریکانی

تو را با ط دسته دار می نویسم.
همانند واژه پر شکوه طهران
بالاخره تفاوت فاحشی است
میان خاص وعام....
✍مهدیه باریکانی

صبح از تو، نور از تو، شب و روز از تو

تو بر کویر بتابی گلستان می شود

ارس آرامی

از هر دری که می گذرم می رسم به تو

حق داشتم بخاطر تو در به در شوم

ارس آرامی

صدایِ تو برا ی من مانند
آواز اوّلِ صُبحِ گنجشک های
خیابانِ بالا ی خانه مان بود
که من را از شیرینی خواب
اول صبح بی خیال می کرد...

شده، محصورِ دستِ غم، فضای دشت های باز؛
هزارآوای احساسم، گرفتارِ هزاران باز!
از آن روزی، که «تو»، رفتی، از این خانه، به یک باره،
به رویم بسته شد شادی؛ ولی درهای غصّه، باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.

دنیا توی مشتم بود، وقتی که تو با من بودی❤️

غزاله غفارزاده

جز تو ...

دربِ دل باز است و جز یک تو میانش هیچ نیست
روز و شب جز اسم تو وِردِ زبانش هیچ نیست

عمرِ رفته نَشمُرَد، گر صد هزارانش برفت
جز خیال و فکر تو وصفِ زمانش هیچ نیست

تا که حرفی، صحبتیاز عشق جاری می شود
جز صفای...