متن سوخت

رخ ام، در شعله ی واماندگی، سر، پُرنشان سوخت
به رویاهای رعد آسای من، دنیای جان سوخت

و تاریکی که بر برگِ نهالان ام، لم انداخت-
تنِ خورشید در گم گشتگی هایش، عیان سوخت

چنان آیینه گم شد در غبارِ دیدگاه ام
که آیینِ جهان، از تشنگی های کلان سوخت...

در آی از دَرَم ای صبح آرزومندان
که سوخت شمع من از انتظارِ خنده‌ى تو

ارامش‌‌ خاطر می‌ دهم‌
دل‌ را‌
برای‌ دیدن‌‌ ات‌
سوخت‌ و‌ جزغاله‌ شد‌
ارزوهایم‌ ‌.

گفت می‌روم؛
و رفت....
مَرد بود ،
پای حرفش ماند....
گفت می‌روم؛
نرفت...
زن بود ،
پای حرفش سوخت...
‌
‌

دلم تنگ است
برای کسی که نمی‌شود اورا خواست
نمی‌شود او را داشت
فقط می شود سخت برای او دلتنگ شد

و در حسرت آغوشش سوخت..

خاطره‌ها شاید سوختى باشد که ،
مردم براى زنده ماندن مى‌سوزانند

دلم تنگ است...برای کسی که نه می‌شود او را خواست... نه میشود او را داشت.
فقط میشود سخت برای او دلتنگ شد!
و درحسرت آغوشش سوخت ...

گاهگاهی که دلم می گیرد پیش حود می گویم آنکه جانم را سوخت...یاد می آرد از این بنده هنوز؟