شعر و متن فیروزه سمیعی

🍂




آیا  سایه ها
در چشمانِ بی پایانِ تو رقصیده اند؟
یا شاید آینه در نگاهت گم شده؟
که لبخندت در شبِ یلدا
طوفانی به رنگِ عشق می سازد...

....فیروزه سمیعی

ای عشق
پاییز اگر می رود
غوغای لبخندت
در یلدای دلم
جاودانه است...
....

فیروزه سمیعی

در غوغای طوفان
تو بودی

عشق و ایمان
مثل یک پرنده...

....
...فیروزه سمیعی

پاییز می رقصد
با برگ های افتاده
من در سکوت
طوفان بی صدا

در دل شب
یاد تو
خوشبختی ام بود


....فیروزه سمیعی

امروز
روز رو
گم کردم...
ساعت بیداری
تاریخ چند شنبه بعد از طبقه ی چندم
زنگ نشانی کتابی که می خوندم
پنجره ی آفتاب رو نمی بینم
فقط
پرنده ی پیچ و مهره خون
در
غباری که همه چنان در شهر زوزه می کشد

فراموشی گرفته حقیقت


فیروزه سمیعی

رنگِ چشم های تو را
در آسمان بافتم
پراکنده ی دریا
و من
در عجبم که نمی بینی...

.....فیروزه سمیعی

خاطراتی دارم
که از من می ترسند
می دانند
دیگر آن آدمِ دیروز نیستم
در گوشه ای پنهان می شوند
که مبادا
با لمس شان
چون کاغذی نازک تیکه
پاره شان کنم...



....فیروزه سمیعی

دیگر نه من بود
نه او
در آینه ای غریب

خنده اش
بر لبانی دیگر

چشمانش
غریبه با سینه ی من

و من
به یادگار
در قابی خاک گرفته


.....فیروزه سمیعی

واقعا منتظر چی هستی؟ معجزه ای که از آسمون بیفته؟ یکی بیاد دستتو بگیره، تکونت بده و بگه: «تو می تونی، جانم، برو قله ها رو فتح کن؟» یا شاید یه کامیون پر از انرژی مثبت که توی خونت پارک کنه؟

راستشو بخوای، هیچ کدوم اینا قرار نیست اتفاق بیفته....

عزیزم، کودک درونم

سلام، می خواهم امروز برایت بنویسم تا بدانی که هنوز هم در دل من جایی داری، حتی وقتی بزرگ تر شدم و دنیای پیچیده تر شد. یادم هست چطور از کنار درختان می دویدی و با چشمان پر از شوق، دنیا را کشف می کردی. تو همیشه...

گاهی به مرگ فکر می کنم. به اینکه زندگی چقدر کوتاهه، به لحظه هایی که تموم می شن و جا می مونن. نمی دونم خوبه یا بده، ولی حس می کنم یه جور یادآوریه. انگار مرگ بهم میگه: «هی، یادت نره زندگی کنی، یادت نره به آدمایی که دوست داری...

فقط شب های بی ستاره اند
که به من یاد می دهند
چطور در روشنایی گم شوم...

...فیروزه سمیعی

روی ماهت دیدم و جانم به رفت
در نگاهت گم شدم، آخر چرا؟!...

....فیروزه سمیعی

مرا ببوس
آن گونه که هیچ اندوهی
در جانم نماند
و هر تپش قلبم
به شوق حضورت
جاری شود...


فیروزه سمیعی

در آغوشم بگیر
چنان که هوای نفس هایت
تنهایی ام را
در هم بشکند
و تمام جهان
به وسعتِ نگاهت
خلاصه شود...

....فیروزه سمیعی

در آغوشم بگیر
چنان که هوای نفس هایت
تنهایی ام را
در هم بشکند
و تمام جهان
به وسعتِ نگاهت
خلاصه شود
آن گاه
مرا ببوس
آن گونه که هیچ اندوهی
در جانم نماند
و هر تپش قلبم
به شوق حضورت
جاری شود


فیروزه سمیعی

کودک درونم
بیشتر وقت ها بهانه دارد
دستش را می گیرم
می خندد
می گوید
بیا مرا ببر به سرزمین قصه ها
بیا دوباره بدویم
به آنجا که ابرها
بالش های نرم آسمان اند
و پرنده ها
دوستانی هستند
که داستان های خود را
با باد زمزمه می کنند
بیا...

از کوه پرسیدم:
«چرا به دریا نمی رسی؟»
لبخند زد و گفت:
«به جویباری کوچک قانعم
و به سایه ام که بر دشت ها می افتد.»

به دریا گفتم:
«چرا به آسمان نمی رسی؟»
خندید و زمزمه کرد:
«هر موجِ من
پاسخی است به نسیمی که در گوشم نجوا می...

اشتیاقی که در جانم شعله زد»
چون نسیمی به لب هایم بوسه زد/
دل ز حصار شب گریخت تا سپیده/
با خیال تو، هر ستاره را صدا زد....

....فیروزه سمیعی

به آغوشت
که می رسم
تمام جهان
کوچک می شود

تو همان جایی
که آرامش
از آن جا می جوشد

وقتی نباشی
جهان
خالی تر از همیشه است

هرچه بگویم
نمی گوید
آنچه
چشم هایم به تو می گویند.

در میان همه ی کلمات
تنها نام تو
معنای زندگی ست