شعر کوتاه

آزادی پرنده ای بود
که در موهایم لانه داشت

لبریز زمستانم
و دیگر هیچ بهاری
از بطن خاکم
شکوفه نمی رویاند

خاطره محقق

گاهی خورشید
محتاج پیاله ای نور است
وشب بی تدارک
برای غوغای ستاره گان

ما هنوز برای زندگی پس از خود
توجیحی در باور نور ننشاندیم
و تنها دعای باران است
که چشمهایمان را بی قرار می کند.

خاطره محقق

می شد جهان
از چشمهای روشن زنی طلوع کند
و شب در ادامه ی گیسویش
به درازا بکشد.

خاطره محقق

به بهار می مانی و شوق نگاه

تنها تویی که
از دهانم بیرون می آیی،
دهانم را هم
که ببندند.



زانا کوردستانی

-ابرکوه،
-الشتر،
- بیستون...
آه!
هر جا گذرم می اُفتد،
می بینمت!
***
تو؛
--همه جا با منی!



زانا کوردستانی

من،،،
پرنده ام،
گلبوته ام...
اگرچه؛
شبیه تنهایی
--بی حجم !

چه برفی روییده !

کاش پانگذارد هیچ بهاری برآن

خُنُک بماند

دشت زمستان

زن
هر روز همین ساعت
رژ لب صورتی را برای مرد می زد
تا به او لبخند بزند
که مرد آرام شود
که زن زندگی اش را شروع کند...

بی قرار است
چشمان غزل
بی سایه

-بادصبا

از سرمای نبودنت
می پیچند واژه ها
به قامتِ احساسم
و قلم به خود می لرزد
و چشمهای منتظرم
سر بر شانه های خیال
به خواب می روند
پشت پنجره ی دلتنگی

-بادصبا

دل تنگی را
نمی شود سنجاق کرد
به یک فصل
زمانی که نبودن ات
همیشگی ست

من در تو
خواب
مانده ام
اینگونه بیدارم مکن!!

پروانه فرهی(پرر) ۹۶/۹/۲

آغوشش را بست
چپ به راست
راست به چپ
دهان دگمه ها را چفت کرد
هر روز بلیط های زیادی را می خورد
تا شاید این بار
ایستگاهی را بالا بیاورد
که چمدانش را در آن جا گذاشته است

چه دیر آمدی
و چه زود
رد پاهایت را به آفتاب سپردی

بگو حالا!
نشانی ات را از کدام برف بگیرم؟

وقتی ستاره های دور
کم رنگ سوسو می زنند؛
چراغ های نئون
به طعنه نگاهشان می کنند!





لیلا طیبی (رها)

از آن روزی که با کفشهای آلوده
و پر از گِل و لای
بر برف ِدل پای نهادی؛
حالم شبیه پرنده ای ست در قفس

که نه راه پرواز را می داند
و نه دوستی با قفس...

لکه ی ماه وُ،
قطره قطره ستاره-
روی پیراهنِ شب پاشید.
من اما؛
به طلوع خورشید می اندیشم
که سحرگاهان،
پیرهنِ شب بدراند!.


زانا کوردستانی

دلم که غروب می کند
روز درون شهر می میرد
تا در چشمان تاریک ات
تکه های تو را قدم بزنم

نیامدی و دلتنگی واژه ها

امان شعرهایم را بریده اند

بیا و به داد من نه!

به داد شعرهایت برس...

عشق بیداد می کند در پسِ خوش خیالی ام
گاهی باید از دست زندگی
نفس کشید
این است حال دل وپریشان حالی دل !!

پاییز ۱۴ دوصفر
پروانه (پرر) فرهی

باید رفت
باید خفت
باید کمی بی فکر شد از
فکری که مارا مجنون کرد و
خود خفت.
پروانه فرهی (پرر)

۱۴ تیر ۱۴ صفر ۱

چه یلدای
درازیست
این روزهای بی تو