شعر

به دلم میگویم آن یوسفی هم که به کنعان برگشت استثنابود...

تو غمت را بخور

نقاش نیستم ! اما تمام لحظه های بی تو بودن را درد میکشم ....

خوش نمی آید به جز روی تو ام روی دگر

شعرهایم را میخوانی...
و میگویی روان پریش شده ام!
پیچیده است... قبول...
اما من فقط چشمهای تو را مینویسم...
تو ساده تر نگاه کن...️

همه ماهر شده اند...
یک نفر هزاران نفر را,
با هم دوست دارد...!
اما من!
ناشیانه به یک نفر,
دل میبندم هزاران بار️️

به افسون کدامین شعر
در دام من افتادی

گر از یادم رود عالم ،
تو از یادم نخواهی رفت

گره ی کور دلم

دست تو را

میطلبد

ما سرا پای تو را ای سرو تن چون جان خویش
دوست می داریم و گر سر می رود در پای تو

یادمان باشد
اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق
ز هر بی سر و پایی نکنیم

هر چند رفته ای و دل از ما گسسته ای
پیوسته پیش چشم خیالم نشسته ای

در خم زلف تو پایبند جنون شد دل من
بی خبر از دو جهان
غرقه به خون شد دل من

گاهی خیال می کنم از من بریده ای
بهتر ز من برای دلت برگزیده ای

از من عبور می کنی و دم نمی زنی
تنها دلم خوش است که شاید ندیده ای

چشممان خورد به هم،صاعقه زد پلکم سوخت
نیزه ای جمجمه ام را به گلوبند تو دوخت

وقت خواب است و دلم
پیش تو سرگردان است

شب بخیر ای نفست
شرح پریشانی من ...

یک بار بینم روی تو دل را چه سان تسکین دهم؟
تسکین نیابد، جان من، صد بار اگر بینم تو را

ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﯾﺎﺩﺕ نیست

گفتی که به وصلم برسی زود مخور غم
آری برسم گر ز غمت زنده بمانم

دستت را
به من بده
تا به همه بگویم
دنیا
در دستان من است

صدایت که کردم جانم گفتی

مانده‌ام با این
صد سالی که به عمرم اضافه شد
چه کنم...!

صفایی بود دیشب
با خیالت خلوت ما را

ولی من باز پنهانی
تو را هم آرزو کردم

مونس و غمگسار من

بی تو به سر نمی شود

آنکه منظور دیده ی دل ماست
نتوان گفت شمس یا قمرست

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را،خاطره را،زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست

نمی خواهم بمیرم،با که باید گفت ؟
در کنار تو
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم