متن علیرضا مرادی

درد را ز هر سو نویسی باز درد است
درمان گر ز آخر نویسی نامرد است
درد و درمانش نجوی از هر که ای
هر دلی محرم نگردد گرچه مرد است

خوردی عسل نوش جانت نه جُستی حال ما

شیرینش شد زهرِ کامت تقصیر ز آن بقال ما

گفته بودم پیشتر آن قرار تلخیُ و کام تو

ما چو نسیم رفته ایم جستجو کن دنبال ما

جُور این بی مهری ات تاوان در مُشت تو

اِستفسار کن تا که یابی آن...

شب بخیرت ای بی وفای رفته ام
رفته ای من در غم تو درگشته ام
چشم بندی نازنینم نیستم رفته ام
تو بخواب به فکرت چشم نبسته ام

دل تنگ اویم آسمان به دلم ابری
به حال دگر اَم، کِتابت ز تو شعری
دلخوشم تو تنها، بخوانی شِعرهایم
جمله به اشک بِگریم گر تو پذیری

شیرین منی، نیستی ز دل خون گشته ام

سالهاست خاموش به لقا ات دلبسته ام

خود رانده ای مرا به سِتم دلم بد کرده ای

تا تو جُنبی نازنینم ز دنیایت پَر بسته ام

یاد داری آن عهد بسته را خود رد کرده ای

چون ز فرهادم، به تُندی کوه...

مست مستیم، شب نشینی جمع مستان می رویم
باده خورده دل ستانیم، می به دستان می رویم
شب شبی تک، بی خیالیم جمع دوستان درگه ایم
غم به دهر نیست ما، چون جمع یاران می رویم

همه را شب به چشم، گاه خواب برد
من و یارم به اشکِ چشم سِیلاب برد
مهر شب را شب نوازان بیدار آگهند
دل ز سیاهی، رخ یار چو مهتاب برد

نازنین مه اختر و گُل پیکر من

لیلای منی یارا، قلبِ لَشکر من

مهری تو دیده دل پر شررم را

جانان منی، امیرُ و سَرلشکر من

راوی تویی عارف دل بی خبرم را

هم شُورِ منی رای و نظرُ فکر من

آهوی چابک گریزا صحرای دلم را

شیرین عسلی ناز...

ای خاک غافل مشو از یار من

نهاندی درون خفته دلدار من

همه دنیای من بفدای حی او

نشد مهرش به دل خونبار من

کاش آغوش خاک، دل من بود

به اشک خون زِ دل غمبار من

گوهر جانَم خفته در بر توست

قعود به مدفن، دلِ اشکبار من

سرد...

نازنینم جرعه ای عشق مرا نوشم ده
وز این افسرده حالی مرا فراموشم ده
ما اسیر دیار دلنوازان همچنان همرهیم
یارا صوفی پاکبازم خرقه و پاپوشم ده

این دل اسیر، دل دریایی تو دلدار
جویای توام نازنین ورطه غرقاب
ساحل نداری جانم اقیانوس عشقی
کشتی به طوفانم، یارا مرا دریاب

آن دل که نازنینی دل به جویایی توست
به شور شرر هر نکته به شیدایی توست
آن بلبل مست که هر دم به دامت اسیر
مشتاق به شکار به قوش صحرایی توست

جانان من، شیرین گل زیبای من
خواب و بیدار تو، یار طناز من
سامان من، خواب به رویای من
زیبای من، دل را چنگ و آواز من

به عیش عالمی مستم مأوا نخواهم
ز دنیا جز دو گل رعنا نخواهم
چو بینم مهدی و ماهان کنارم
بچرخم چرخ گردون بلوا نخواهم

به تیر دیده ات ما را نسوزان

به آهی بسته ای ما را نرنجان

مرادت کشته ای یارا حیا کن

رهایم کرده ای در بند و زندان

شهی یا که امیری آخرش هیچ
به خواب گوری آخرش هیچ
به خاک عزلت افتی محبس گور
تو قُوت مار و موری آخرش هیچ

ده دله
نازنینا شور تو شد، مرا دِل وَلولهِ ام

بی خبر ز جور روزگار، یار ده دِله ام

دل بدو دادم دریغ، دارم من گله ای

او بخندید و شادان کرد هِلهله ام

این سِتم بد دین و ناکس مَن نکرد

غم بدان دارم دشنه ای زد کِشاله ام...

ده دله

دِلا، دِل دَر دِل، دِلبسته دِل دَریایی دِلدار

دانی دِلا، دَرد دوری، دِل دِلخسته دیدار

بلدی...
بلدی تکیه کنی، بی منِ غمخوار چرا
تو انیس دل مایی، تو و این غار چرا

بلدی آه شوی و بسوزانی این دل ما
من که هم بند توام، غصه بسیار چرا

تو و این خاطرِه اَت خوره جانم شده باز
تک و تنها نشوی در غمُ و بی...

به غمزه چون کشی آن ابروانت

به تیزی چون کُشی، خم مژگانت

هلاکت هستمُ و رحمی کن ای یار

ستانی جان ما، اسیر ابرو کمانت

چو بینم زلفون سیه و چشم یارم

کرشمه می کند این دردانه هزارم

نثارت چون شوم دل را نه پیچان

اسیر دیده و مژگان خمار نگارم

پرید طیر جانم تا حبیب اش برسد

پر شکستند ، باش طبیب اش برسد

به هوای یار شوی پر و بالت شکنند

مرحمی نبود کاش غریب اش برسد

فرخم ای دل گر تو حبیبم باشی

گلرخم ای دل گر تو طبیبم باشی

مهرورزی بنما یکه انیست باشم

بیم مرگم نبود گر تو صلیبم باشی

من آن مست و خرابم حالم نجویی

به نُوشت غرق شرابم حالم نجویی

بگردم دور تو یارا با من چه کردی؟

فتاده عزلتُ دل کبابم حالم نجویی