متن قامت

سایه ای مانده
ز سروِ قامتم .
حجت اله حبیبی

در این دنیای بی در
که پیکرش ویرانه ای ست
بر قامت خمیده ی تنهایی
میان وارفتگی های درهم روزگار
از آن کهنه زخم تنیده در پیله
حرفی نیست
وقتی نگاهم یک دنیا فریاد است
اما ...
جوانه می زند
بذری که دست دعا و مهر خدا
در خاک گلدان...

سفید بودن رویم را
به قیمت سفید شدن موهایت
و خمیده شدن قامتت نمی خواستم
پدر!

می‌دوختم به قامت حُسنش لباسِ وصف
دردا که اطلس سخنم خوش‌قُماش نیست

هنوز دیر نیست؛
هنوز صبرِ من به قامتِ بلندِ آرزوست ...

آینه به فریاد آمد از نقش قامت تنهای من ...!