دیوانه کننده نیست؟ که هر روز پای پنجره ی خانه ات بایستم و تو را صدا بزنم! پرده کنار برود، پنجره باز شود و ...! و قبل از دیدنت، فیلم به انتهایش برسد! کاش بتوان زندگی را در قسمت بعد ادامه داد. مثلا پنجره باز شود، تو را ببینم. ببینم....
به سال ها بعد فکر می کنم! به زیبایی سپیدی موهایمان میدانستی؟ پیر شدن کنار تو چقدر می چسبد!؟ اینکه دستانم بلرزند، پاهایم توان راه رفتن نداشته باشند، و کنارت بنشینم و بی اختیار سنگینیِ سرم را روی شانه هایت رها کنم! خوابم ببرد و رویای آن روزی را ببینم...
در زندگی ام بارها چیزی گم بوده است وقتی نگاهم افتاده است به پنجره، به آینه ، به دریا!!! وقتی صدای دست فروشی در سرم پیچیده است! بارها در زندگی ام دنبال چیزی بوده ام یا کسی که صدایم کند، یا یک نگاه، که از آنسوی خیابان مرا دنبال کند......
گویا تورا ازسال هاقبل دوست داشته ام. قبل تراز گریه های کودکی ام قبل تراز لیلی قبل تراز زلیخا، شاید قبل تراز آنکه دانه گندمی،آدمی رابه زمین بگشاند. من توراقبل تراز واژه عشق، دوست داشته ام. گفته بودم؟!
صدا زدنت چه میچسبد...️ فکرش را بکن اخ...!!! پای کوه نشسته باشی و صدایت بزنم، و جانم... جانم... جانم... گفتن هایی که تکرار میشوند
تاریخ هیچ جنگی را فراموش نمی کند! من هم چشم های تو را...️
من در شلوغیِ این خیابان ها، در عبور و مرورهایی که انتها ندارند، بیشتر از تنهایی هایم به تو فکر کرده ام... ️️️
یک قدم دورتر از تو هوایم ابری ست...
این پاییز هم به یلدایش رسید! اما من هنوز هم در پاییزِ خود، تُ را انتظار می کشم...
چشم هایت... نور می تاباند و صبح عشق را به پنجره می کوبد! طلوع در چشم های توست... خورشید هیچ کاره بود...
نگاهم که سمت چشم هایت می‌رود، هیچ حادثه‌ای نمی‌تواند حواسم را پرت کند! نه صدای زنگ خانه. نه قار قار کلاغ‌هایی که پی‌طعمه می‌گردند. و نه بحران جهان...! تو فقط پلک نزن... .
کسی چه می‌داند؟ شاید همان دو خطِ موازی باشیم، که انتهایمان رسیدن است...
