متن کابوس

آرامش یعنی

عصر جمعه از کابوس بپرم

ببینم نشسته‌ ای

و موهایت را می‌ بافی

دریایی دیدم
که از خودش بیزار بود
قایقی که دلش به گل نشستن می خواست
و مردی که
مرز رویا با کابوسش یکی شده بود

موریانه نه!
این کابوس تبر است
که درختمان را ذره ذره می خورد

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…