متن قایق

دور شدی
دورتر شدی
می خواستم از آب بگیرمت
کودکی ام نگذاشت
قایق کاغذی!
حالا آنقدر دیر شده ای
که دستِ رود هم کوتاه است...
«آرمان پرناک»

جای قایق
تابوت نشسته است
جای آب
دست های مردم!
نمی دانم آن دوردست
سهراب ایستاده است
یا چهره ای دیگر جای او...
«آرمان پرناک»

فرفره ام را، عصایم را، فرفره ام را /
درونِ درختِ زمان /
چال کرده اند /
شاید تبر /
قایقم را پیدا کند !
«آرمان پرناک»

گاهی باید:
سوار بر قایق شکسته ی آرزوها،
مرزهای بیکران بودن را،
با دستانی خالی پارو زد؛
و قاصدک زیبای امید را،
از سرای سینه،
پرواز نداد!
زهرا حکیمی بافقی
(کتاب صدای پای احساس)

پلکی بزن فانوس دریایی /
آتش بکش کابوس قایق را ...
«آرمان پرناک»

چه بارها که قایق رانی را دیدم
و دلم خواست هنگامی که اختیار زندگی ام به دست خودم باشد، از او تقلید کنم
که پارو رها کرده،
به پشت در گودی کف قایق خوابیده
و آن را به دست آب سپرده بود،
چیزی جز آسمان که آهسته آهسته بالای سرش...

دریا
گیسو می کَنَد،
و قایق
ناخن می جَوَد،
موج
سر به صخره می کوبد
تور ماهیگیر
لَه لَه می زند از تشنگی.

دلم می خواهد روزی تو را سوار قایقی کنم و پارو زنان دور شویم از آدم ها و تمام تعلقات دنیا...
دلم می خواهد جان پناهت باشم و بهانه ام شوی...
بر روی قایق نگاهت کنم و یادم برود تمام مسیر را...
تو را به جایی ببرم که حتی خدا...

شهر به خواب می رود
شب تنها شاهد
بی قراری هایم می شود
و من به امید آمدنت
با قایق خیال
کنار ساحل چشم هایت پارو می زنم
بیا که در انتظار موج نگاهت
دریا را در آغوش گرفته ام


مجید رفیع زاد

ساحلت را دور کردی از نگاه عشق من
سالهاست
من قایقت را سوی دریا میبرم...

عشق یعنی دوره گردی؛خانه میخواهی چکار ؟
سر فدا باید کنی ، پس شانه میخواهی چکار؟
حکمِ طوفانی که باید غرقِ آغوشش شوی ...
قایقی بهرِ نجات ، دیوانه میخواهی چکار ؟

بیهوده دل به دریا زدی قایق

غریق ، نجات نمی یابد

شبیه قایق سرگشته ای رهایم کن
میان تنگه ی جغرافیای آغوشت

من دختر پاییز و آبانم
دیوانه ات هستم و می مانم
طوفانترین طوفان اگر باشد
من قایقم را خوب می رانم

قایق قسمت اگر دور کند از تو مرا

رود را سمت تو برعکس شنا خواهم کرد

برای کسے دل به دریا بزنید
که همسفر بخواهد،
نه قایق...

ساحل دلتو بسپار به خدا... خودش قشنگترین قایقو برات میفرسته!

دریایی دیدم
که از خودش بیزار بود
قایقی که دلش به گل نشستن می خواست
و مردی که
مرز رویا با کابوسش یکی شده بود

قایقت می شوم
بادبانم باش
بگذار هر چه حرف پشت سرمان می زنند
باد هوا شود ،
دورترمان کند.

ادامه ی چشم های تو...
می شود دریا...
می شود اقیانوس...
و من قایق بی پارویی که...
موج به موج...
غرق توام !....

با چوب های پوسیده نمی شود قایق ساخت و با افکار پوسیده هم نمیتوان جامعه را ساخت.

قایقی خواهم ساخت‍ تا با آن از اقیانوس نگاهت عبور کنم ‍و به ساحل وجودت برسم تا قلب پاک تو تا ابد کلبه ی عشق من باشد.

پشت دریاها شهری ست
که در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است
بامها جای کبوترهایی است، که به فواره هوش بشری می‌نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس...