متن مولانا

در غم ما روزها بیگاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست

تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست

با خیالم آشنا شو ببین رویای هستی را🌾

در ضمیرت تجربه کن عشق سودای هستی را🌾

مثل من باش چشم بسته بنگری از بعد دیگر

با چشم عقل تو میبینی یقین معنای هستی را🌾

میبینی نوری فراتر از هر نور و روشنی هست

با آن نور است تو میبینی تا...

ای عشق را خریدار بنگر متاع من هم

ای دل را پناهگاه هستی پناه من هم

در این زمانه ای که عاشقی یک گناه
است

دل داده می پرستم عشق است گناه من هم🌾

من عاشقم خدایا محتاج یک نگاهت

لطف کن که عشق ببیند یک بار نگاه من هم🌾...

جان منست او هی مزنیدش

آن منست او هی مبریدش

آب منست او نان منست او

مثل ندارد باغ امیدش

باغ و جنانش آب روانش

سرخی سیبش سبزی بیدش

متصلست او معتدلست او

شمع دلست او پیش کشیدش

هر که ز غوغا وز سر سودا

سر کشد این جا سر...

هیچ نرفت و نرود
از دلِ من
صورتِ او

در دو چشم من نشین ای آن که از من من تری

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت

چه خوش است انتظارِ تو

سر رشتهٔ شادیست خیال خوش تو

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

آنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

گر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش

صبر پرید از دلم عقل گریخت از سرم

تا به کجا کشد مرا مستی بی امان تو

ما چارهٔ عالمیم و بیچارهٔ تو

دل چو سوزد ﻻﯾﻖ ﺩﻟﺒﺮ ﺷﻮﺩ

آن سر زلفش که بازی می کند از باد عشق

میل دارد تا که ما دل را در او پیچان کنیم

منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم

جای گله نیست چون تو هستی همه هست

مولانا :

کُن نظری که تشنه ام
بهرِ وصالِ عشقِ تو ...

فرق من و تو
فقط جنس دلامون بود
دل تو از جنس سنگ و دل من از جنس شیشه
برای همین به راحتی شکستیش و رفتی

و اگر بر تو ببندد
همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید
که کس آن راه نداند

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه ای هزاری تو چراغ خود برافروز

ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم

دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم

قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو