متن مولانا

صبر پرید از دلم عقل گریخت از سرم

تا به کجا کشد مرا مستی بی امان تو

ما چارهٔ عالمیم و بیچارهٔ تو

دل چو سوزد ﻻﯾﻖ ﺩﻟﺒﺮ ﺷﻮﺩ

آن سر زلفش که بازی می کند از باد عشق

میل دارد تا که ما دل را در او پیچان کنیم

منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم

جای گله نیست چون تو هستی همه هست

مولانا :

کُن نظری که تشنه ام
بهرِ وصالِ عشقِ تو ...

فرق من و تو
فقط جنس دلامون بود
دل تو از جنس سنگ و دل من از جنس شیشه
برای همین به راحتی شکستیش و رفتی

و اگر بر تو ببندد
همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید
که کس آن راه نداند

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه ای هزاری تو چراغ خود برافروز

ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم

دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم

قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو

اسرار دلم جمله خیال یار است

ای مه عید روی تو ای شب قدر موی تو

چون برسم بجوی تو پاک شود پلید من

نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من

نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو

قهر است کار آتش گریه ست پیشه شمع

از ما وفا و خدمت وز یار بی وفایی

هستم به وصال دوست دلشاد امشب

وز غصهٔ هجر گشته آزاد امشب

با یار بچرخم و دل میگوید

یارب که کلید صبح گم باد امشب

عاشق همه سال مست و رسوا بادا

دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هشیاری غصهٔ هرچیز خوریم

چون مست شویم هرچه بادا بادا

تو مرو گر بروی جان مرا با خود بر

چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل هایی

و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

سوار عشق شو وز ره میندیش

که اسب عشق بس رهوار باشد

به یک حمله تو را منزل رساند

اگر چه راه ناهموار باشد

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد
تا مهر کسی دگر نروید هرگز