بگذار به یادت بیاورم!
و با عشق و ناز به دیدارت بیایم.
بگذار چون گذشته صدایت کنم،
و سراغ یادگاری هایت بروم.
...
تو از ماهتاب کدام شب آسمانی،
که چنین مستانه و خماری؟!
...
بگذار جام شراب را
از دستان تو بگیرم و بنوشم و
لبانت را مزه ی شرابم کنم.
بگذار چون پروانه ای بیاسایم بر لب هایت
یا که همچون پیچکی،
پیکرت را در بر بگیرم.
...
کاش می شد فهمید
آیا ماه زائیده ی دیدگان توست،
کە اینچنین غمگینند چشم هایت؟!
...
بگذار به یاد بیاورم تو را!
تا همچون گذشته،
روحم را فرش راهت کنم.
شعر: شنو محمد زاخو
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
