اسفند کودک معصومی که دست در...

اسفند... کودک معصومی که دست در دستان بهار دارد
اسفند، آخرین نفس‌های زمستان را در آغوش می‌کشد و دست‌های کوچک و سردش را به گرمای بهار می‌سپارد. ماهی که نه زمستان است، نه بهار... میان این دو ایستاده، معصوم و بی‌ادعا، مثل کودکی که می‌داند وقت خداحافظی رسیده اما هنوز دلش به بودن، به ماندن، به لحظه‌های آخر گرم است.
کوچه‌ها بوی شستن و تکاندن گرفته‌اند، پنجره‌ها نفس می‌کشند، دست‌های خسته اما امیدوار خاک و غبار یک سال را از خانه‌ها می‌تکانند. انگار دل‌ها هم گردگیری می‌شوند، آدم‌ها در خیابان‌ها شادترند، هرچند جیب‌ها سبک‌تر باشد، هرچند زمان مثل باد بگذرد، اما دلخوشی‌های کوچک اسفندی هنوز زنده‌اند؛ عیدی‌های کوچکی که لای قرآن می‌مانند، بوی سمنو که در خانه‌ها می‌پیچد، خنده‌های بی‌دلیل کنار سبزه‌های نو، شوق خریدن حتی یک شاخه سنبل برای پنجره‌ای که ماه‌ها به پاییز و زمستان خیره مانده بود.
اسفند، نوید آمدن است، نوید شروعی تازه، ماهی که دست‌ها را به امید گره می‌زند، دل‌ها را نرم‌تر می‌کند و یادمان می‌آورد که پایان همیشه تلخ نیست؛ گاهی، پایان یعنی یک قدم نزدیک‌تر شدن به آغاز.



تاریخ انتشار
یک ساعت مانده به
اسفند ۱۴۰۳
ساعت ۲۳ و ۷ دقیقه

پی نوشت: دست‌هایت را به امید گره بزن، بهار نزدیک است...💚