من از نسیمی که روی کوه...
زیبا متن: مرجع متن های زیبا کوتاه
امتیاز دهید
0 امتیاز از 0 رای
من از نسیمی که روی کوه‌های ایران می‌وزد جان می‌گیرم!
از غبار خاکش، شعر می‌سازم
و از صدای خواهران و برادرانم امید!
میهن من قصه‌ای‌ست که در چشمان مادرم جاری‌ست
و در خنده‌ی کودکان سرزمینم ادامه دارد
نه تاریخ کهنه‌اش مرا عاشق کرده
نه آوازه‌ی بلندش در جهان
بلکه این دل دل‌سپرده‌ی هر وجبش شده!
وطنم را نه در خط‌های نقشه،
که در نبض دل‌هامان می‌شناسم.
باران کریمی آرپناهی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
تفسیر با هوش مصنوعی
این شعر، عشق و وابستگی عمیق شاعر به میهنش ایران را بیان می‌کند. او از طبیعت ایران (نسیم کوهستان، خاک) و مردم (خواهران و برادران، کودکان، مادر) الهام می‌گیرد. عشق او به ایران نه به دلیل تاریخ یا شهرت آن، بلکه به دلیل پیوند عمیقش با قلب و روح مردم است؛ وطنی که در ضربان دل‌ها یافت می‌شود نه در نقشه‌ها.