متن ایران زیبا

در سینه‌ی خاک
نامی‌ست،
که با موج و مه
تنیده‌ست به جانِ دریا
خلیجِ فارس.

نه باد،
نه تندبادِ دروغ
نمی‌تواند
این نامِ روشن را
از صخره‌ها
بزداید.

خلیج،
زخم‌خورده،
اما استوار
در دلِ نقشه‌ها
و در لبخندِ مادرانِ جنوب
جاودانه مانده‌ست.

من از نسیمی که روی کوه‌های ایران می‌وزد جان می‌گیرم!
از غبار خاکش، شعر می‌سازم
و از صدای خواهران و برادرانم امید!
میهن من قصه‌ای‌ست که در چشمان مادرم جاری‌ست
و در خنده‌ی کودکان سرزمینم ادامه دارد
نه تاریخ کهنه‌اش مرا عاشق کرده
نه آوازه‌ی بلندش در جهان
بلکه این...

غذاهای مادرم چه خوب بود. تازه من به او ایراد می‌گرفتم که رنگ سبز خورش اسفناج چرا متمایل به کبودی است. آدم چه دیر می‌فهمد. من چه دیر فهمیدم که انسان یعنی عجالتاً.

ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشت‌های دلپذیر.

و همین.

هر چار فصل، ایران من هم چون بهاران است
اما یقینا شهر گل در چل حصاران است