منو بذاری لای رگ های قلبت...

منو بذاری لای رگ‌های قلبت…
اون‌جا که تپش‌هات شروع میشن، اونجا که هر نفس، ردّی از من تو خودش داره. بذار عشق من مثل خون تو بدنت بچرخه، برسه به چشمات، تا وقتی نگام میکنی، منو ببینی نه دنیا رو.
منو ببری تو عمق ریه‌هات، جایی که نفست بوی منو بگیره، که هر آهت اسم منو تو خودش داشته باشه. بذار توی ذهنت بمونم، لابه‌لای خاطرات، مثل یه تصویر ثابت که پاک نمیشه، مثل یه صدایی که توی گوشت همیشه زمزمه میکنه: « دوستت دارم. »
منو قایم کنی پشت پلک‌هات، که وقتی می‌خوابی، خواب منو ببینی، و وقتی بیدار میشی، هنوز گرمای من روی پوستت مونده باشه. بذار دست‌هات خونه‌ی لمس‌هام بشه، و لب‌هات راز بوسه‌هامو نگه دارن.
قلبت، مغزت، نفست، دست‌هات، چشمات…
همه‌ی وجودت، من باشم. بذار توی نبض‌هات جریان پیدا کنم …
هر تپش، صدای من باشه که داره آروم تو تنت صدا میکنه: « من اینجام، برای همیشه. »
بذار من بشم حس لامسه‌ات، که هر چیزی رو لمس میکنی، انگار منو لمس کردی.
وقتی دستتو می‌ذاری رو قلبت، حس کنی منم اون‌جام، زیر همون پوست، لای همون تپش‌ها، توی همون عمق که فقط عشق جا می‌گیره.
می‌خوام توی صدات زندگی کنم …
توی اون لرز ریز وقتی اسممو صدا می‌زنی، توی اون خنده‌ی آرومی که از گوشه‌ی لب‌هات در میره وقتی به یاد منی.
منو ببند توی بند انگشتات، که هر وقت گره می‌زنی دستتو توی دستم، باور کنی هیچ چیز بینمون گم نمیشه.
منو بپوش، مثل نفس، مثل پوست، مثل یه لباس امن و گرم توی زمستون دلت.
بذار عاشقیت، تبدیل شه به بخشی از آناتومی من و تو ؛ یه عشق بی‌نهایت، بی‌توقف، بی‌مرز !