مرا به واژه ها فروختی..
دیگر نوشته هایت بوی معرفت نمیدهند
لب هایت شهادت دادند
که مجرمی...
و بوسه ها
وخاومت
آلزایمرِ عشق راتایید کردند...
تو میدانستی
جسمی که خیانت دیده
مبتلا به زوال روح است...
چگونه مرا به
عاشقانه های واهی فروختی!؟
خورشیدم را کشتی
دریچه های نور و امیدم
را ربودی!
و در عوض
برایم شعر سرودی!!!
و ندانستی که شعرهایت
مشمول ذمه ی
مردمک های رقصان
در صلبیه های ارگاسم نواز است..
و ندانستی
زنی که در باغ انارهای
نارس جامانده بود
برای فرار از زمستانِ زندگی
به آغوش بهاری ات پناه آورده بود...
آه چطور نفهمیدی!
من با قلبی حرمان به دوش
در ظلمتِ سوگی ناگوار
با چشم های بارانی
و تنی رنجور از زندگانی
چگونه میتوانستم
شعرهایت را بخوانم...
زهره تاجمیری
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
