متن حرم امام رضا

(ضامن آهو)

این همایون بارگه که قبله‌ی دل‌هاستی
مرقد سلطان هشتم، زاده‌ی موساستی

ضامن آهو امام هشتم آن شمس شموس
کز علوّ عزتش، این بارگه برپاستی

خاک درگاهش بُوَد بر اهل دل کُحلِ بصر
بارگاهش قطعه‌‌ای از جنة المأواستی

موسیِ عِمران ز انوارش گزد لب از عجب
کز شرف، انوَر...

ساعت دقیقا هشت با باران رسیدم
قطره به قطره آسمانت را دویدم

مثل کبوترهات گشتم دور گنبد
خورشید را هم خادم صحن تو دیدم

تا کم شود. بار گناه از،روی دوشم
از چشم های خویش منت می‌کشیدم

لبریز ، از عطر حرم شد جانمازم
در سجده ام طعم اجابت را...

من نیامده‌ام دعا کنم...
آمده‌ام دلم را بگذارم کنار ضریح،
که بماند، بماند برای تو…
نیامده‌ام از زمین بگویم،
آمده‌ام تا آسمان را به گریه بیندازم.
حرم تو، جایی‌ست که آدم دلش را گم می‌کند،
و خدا…
خودش پیدایش می‌کند.

در ازدحام حریم حرم دلم گم بود
کبوتری که اسیر امام هشتم بود

یکی دخیل نشسته پر از توسل و ذکر
یکی مراد گرفته پر از تبسم بود

به گوشه گوشه ی صحن و سرای تو آقا
صدای بال ملائک صدای مردم بود

ملائکی که به یک لحظه شوق مشهد...

•🌙حرمش سنگِ صبور دل بیچاره ی ماست

چه هوایی، چه نوایی، چه حریم باصفایی
انگاری تا توی صحنی،توی آغوش خدایی...