باز غم ، آغوشِ تاریکی برایم باز کرد رویِ زانویش نشاند و مویِ من را ناز کرد دست زبرش را به روی نرمیِ قلبم کشید سِحر و جادو کرد و دل را مسکن اعجاز کرد موی من رنگش پرید و کشتی قلبم شکست لنگری شد غم به دل ، شادی...
شومی فال من از قهوه و فنجان پیداست پشت این عقربه ها پیکر بی جان پیداست جسمم آواره و روحم پی تو می گردد فرم ویرانی من چون بم کرمان پیداست سایه را پشت خودم میکشم اما افسوس ضعف پاهای من از عمق خیابان پیداست صورتت فرم کمان دارد و...
سیزده بار زیر لب گفتم رفتنت مثل سیزده شوم است خسته ام خسته از غروری که به شکستن همیشه محکوم است
در خیابان‌های شهر راه می‌روم و به چهره‌ها، به حالت مردم، به اندامشان، به حرکات و به نگاه‌های بی رَمَقِشان می‌نگرم ؛ هرچه بیشتر نگاه می‌کنم بیشتر از خودم می‌پرسم چه بر سر نوع بشر آمده است؟ در واقع به جای نوع بشر همه جا نقاب می.بینم، نقاب اندوه، نقاب...
تصور کن که دنیا دل سپرده‌ست عروس ِ آخرین سودای ِ شومه نبند چشماتو تا آخر نگام کن به چشمای تو عمرم مُهرومومه
