متن مرگ خاموش

در قبرستان‌هایی تنهایی هست،
گورها از استخوان‌هایی انباشته‌اند که سکوت کرده‌اند،
قلب،
درونِ تونلی می‌تپد—
تاریکی، تاریکی، تاریکی—
چنان‌که ما در خودمان غرق می‌شویم،
چنان‌که گویی در اعماق قلب،
یا در گذر از پوست به روحمان، می‌میریم.

وجود مردگان هست،
پاهایی از خاک سرد و چسبناک،
مرگ در استخوان نفوذ...

درخت افتاد
نه فریادی
نه دستی که یاری کند
شاخه‌هایش هنوز
در خوابی سبز
اما ریشه‌ها
در تن زمین گریستند

رهگذر آمد
چشم بست
و گذشت

آینه یِ داد است
یا فریادِ تسلیم
علامتِ رضایت است
یا نشانه یِ وقاحت
شاید هم خبر از مرگی خاموش می دهد
\سکوت\
واژه ای که ترجمه ی ِ آوایش کارِ هرکسی نیست...

شیوا احمدی الف

من دچارم به یک ویرانی
و چه تلخ است که نمیفهمی تو
پابماهِ مرگِ خاموش
منم...!