شنبه , ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
کاش میشد پرگشودکاش میشد تادری ازباغهارابرگشودکاش میشد شعرآزادی سرود کاش میشد راه رفت همراه رود کاش میشد چهره ی غم رازدودمی فرستم برتوای آرام جان روزی هزاران باردرودبهاالدین داودپور. بامداد...
تو نباشی غم دل را به خیابان بدهم بغض چشمان ترم را به زمستان بدهم سبزه ها زرد شد و باغ و گیاهان مردند کاش میشد به همه مژده ی باران بدهم یوسفی نیست درین دور زمان ای حافظ !تا خبرهای خوشش برده به کنعان بدهم کاش میشد به پرستو و درختِ غمگین خبر از آمدن فصل بهاران بدهم به کجا سر بزنم تا که ببینم در شهردختری را؛که به لب ، خنده ی پنهان بدهم کاش میشد که تو برگردی و من هم با تو به غزل مویه ی خود نقطه ی پایان بدهم...
ڪاش میشد از صدایت نقاشے ڪشیدو بر دیوارِ دل آویخت ڪاش میشد صدایت را نفس ڪشیدو با هر دم و بازدمےحرفهاے عاشقانه شنیدڪاش میشد صدایت را ترجمه ڪردبه هر زبانےڪه قلبم آنرا تڪرار میڪرد..ڪاش میشد من صدایت بودمڪاش میشد......
