گاهی باید رها کرد و رفت. درست پشت دنیای این آدم ها قایم شد. تنها از تو یک ارثیه به جا بماند، تا بارانی شود که بر سر عاشقان فراموشکار این شهر می بارد. گاهی باید رها کرد و رفت، تا بدانند اگر مانده بودی، عاشق بودی، وگرنه رفتن را...
درست همان لحظه که غرق آرزوهایت هستی ساحل ،زیر پایت را خالی می کند خوب غروب را نگاه کن شاید آه و بغض مرا ببینی
اردیبهشت یعنی صدایِ قدمهایِ تو از دور دست ترین شهرِ دنیا که برایِ آمدن، محکم به زمین می کوبد اردیبهشت یعنی شوقِ دیدارت یعنی لبخند و دلهره یعنی تو بیا؛ تا به فدایِ آمدنت شوم اردیبهشت یعنی ساعت ها به چشمانت خیره بمانم برایِ خندیدنت بمیرم برایِ آرزوهایت؛ آمین بگویم...
در آرزوهایت بلند پرواز باش و در تلاش برای رسیدنشان تسلیم ناپذیر ! که آخرِ امیدواری ها ، ایستادن ها و تلاش کردن ها ، همیشه خوب است ...
من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر نمیدانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
