متن ارس آرامی

این روزها حالم همچون دایره ای می ماند

که هیچ گوشه ای برایش دنج نیست

ارس آرامی

بوسه ات واجب، غمت مکروه، لبخندت مباح

ای گناه من، بگو قدری ثوابم می دهی؟

ارس آرامی

بر دلم ماند بگویی که دلت تنگ من است

تنگی قلب من، اما به خدا عادت نیست!

ارس آرامی

یک تفاهم بین دنیای من است و چشم تو،

هر دو یک رنگ است اما این کجا و آن کجا.

ارس آرامی

خبرت هست بندبندِ دلم را شده بندت

ارس آرامی

گریزانم ز چشمانت که دوصد روسیه دارد

تو نگو چشم که گویی پهبادِ نقطه زن است!!

ارس آرامی

آن قدَر با ذوق و حلاوت گفتم (دوستت دارم)

که شاید بگوید (همچنین) مثل بز نگاهم کرد

ارس آرامی

چه بسته لب، پر از نجوا و زمزمه ای
اِی در کنارِ شعرِ من آهنگ بی کلام

ارس آرامی

دستانت را می خواهم، برای به دوش کشیدن قلبم.

ارس آرامی

پرسید در چه حالی؟
پاسخ ز دیده ام ریخت...!!

ارس آرامی

مثل باران؛
بی اجازه در هوایم رقص کن...

ارس آرامی

جانا، بر طلوع صبح چشمانت سلام

ارس آرامی

ما که رقصیدیم به هر سازی زدی ای روزگار
دل به تو بستیم و آخر، دل شکستی روزگار

خوب بودم پس چرا کاتب برایم غم نوشت
کی روا باشد جوابم با بدی ای روزگار

فارغ التحصیل دانشگاهِ درد و غصه ام
بهر شاگردت عجب سنگ تمامی روزگار

گر برای دیگران...

لب هایش سندش خورده به نام لب من

خواهشا مال مرا هدیه به مردم نکنید!

ارس آرامی

(همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت)
آنچه در خواب نشد، چشمِ من و فکرِ تو بود

ارس آرامی

صبح بخیر ای همه ی زمزمه ی شب هایم

ارس آرامی

در لامسه هم می شود از مزه سخن گفت

شیرینی آغوش تو را قند ندارد

ارس آرامی

همهء ما یک مهاجریم
از رویای به رویای دیگر

ارس آرامی

با دیدن چشمان تو زیبا شده شعرم
همرنگ غرلنامه ی نیما شده شعرم

با این دل دیوانه ی من باز چه کردی
بی پرده ببین با تو هم آوا شده شعرم

ای مریم تنهایی من بانگ بر آور
فریاد پس از مرگ مسیحا شده شعرم

سوگند به باران تو ای...

بدجور هوس کرده دلم ناز برقصی!
در خلوت بی پنجره ام باز برقصی

من مولویِ چشم غزلپوشِ تو باشم
تو در غزلم با دف و آواز برقصی

هرچند که ناکوک تر از سوز دلم نیست!
اما کمی ای کاش به این ساز برقصی

وقتی که دلم لک زده در ترس...

بوسیدن و بغل کردنت که هیچ...! حتی

نشد عطر تنت را یک دل سیر بو بکشم

ارس آرامی

بدجور هوس کرده دلم ناز برقصی!
در خلوت بی پنجره ام باز برقصی

من مولویِ چشم غزلپوشِ تو باشم
تو در غزلم با دف و آواز برقصی

هرچند که ناکوک تر از سوز دلم نیست!
اما کمی ای کاش به این ساز برقصی

وقتی که دلم لک زده در ترس...

دل می رود پاییزِ این شهر را قدم بزند اما

چه کنم بی تو عجیب پاهایم خسته است

ارس آرامی

پاییز نزدیک است پس دستت را بده

اِی تو همه پاییز و انار و نارنجِ من

ارس آرامی