متن اهورا فروزان

به نظرم تو دنیا هیچی بیشتر از بلاتکلیفی آزار دهنده نیست...
مثلا ندونی باید ناراحت باشی یا خوشحال،
ندونی باید صبر کنی یا بری
ندونی برمیگرده یا واقعا رفته... بلاتکلیفم
وسط برزخِ بودن و نبودنت...
داشتن و نداشتنت...
خواستن و نخواستنت...
از آدمایی که یهو ول میکنن میرن خوشم نمیاد...

بعضی اتفاقا یه جوری ان!
هم خوبن هم بد!
هم خوشحالت می کنن هم ناراحت. ..
مثل رفتن به جاهایی که ازشون خاطره داری. ..
مثل دیدن آدم هایی که یه روزی کنارشون خاطره ساختی....
ولی مهم اون حسیه که آخرش پیدا می کنی
آخر شب
وقتی داری اون اتفاقو...

از آخرین باری که کسی رو دوست داشتم چیز زیادی یادم نیست
از آخرین باری که کسی دوست داشتنش، دلخواهِ من باشه هم همینطور!
خب مهمه! یکی که بلد باشه آدمو!
دوس داشتنش به دلت بشینه. حرف زدنش، نگاهاش، بوی عطرش ......
خلاصه یادم نیس دیگه!
میدونی؟ حس می کنم...

دوستت دارم
شبیه لبخند زدن با رژِ قرمز
شبیه قدم زدن در ولیعصر،
و بارانی که غافلگیرم کند
دوستت دارم
شبیه غزل
شبیه سپید
شبیه نامه هایِ شاملو به آیدا.

دلتنگی آدم را به خیابان می کشد!
دلتنگم!
و مردم نمی فهمند
قدم زدن گاهی
از گریه کردن غم انگیز تر است

روبرویم نشست غمگین بود،

گفت این سرنوشت ما بوده...

با خودم فکر کردم این همه وقت،

گریه های مرا کجا بوده؟!



فکر کردم به خاطرات قدیم

شعرهایی که هردومان بلدیم

رفتی از من ولی به هم نزدیم

بغض شد هرچه بین ما بوده



بعد تو آسمان زمین خورد و

زندگی...

پیش از این بیشتر دوستم داشتی

حرف میزدی

لب هایت با خندیدن مهربان بود

و آغوشت می توانست باغ های خشکیده را سبز کند...

حالا اما از روزهای گذشته کمرنگ تری

حرف نمیزنی

دستت از دستم عبور می کند

در واقعیت ترکم میکنی

در خواب ترکم میکنی

در رویا ترکم...

از راه گم شدم که به راهم بیاوری

بنشین قضاوتم کن! از این پس تو داوری!



بگذار تا نقاب تو را دربیاورم

تو، از خودم به گریه ی من مبتلا تری



روح توام! کبود و شکسته، غریب و سخت

رنج توام! نزول عذابی سراسری



من انکسار روح توام در مقام...