متن برخیز

از ظلمت شب گذشتی ای دیده ی من
برخیز که نور می دمد کوبه ی دل

تا نهادم سر به رویِ شانه ی عشقش
داد زد مادر؛ لنگ ظهر شد، برخیز دیگر!
شیما رحمانی

صبح یعنی تلنگر یک دل

که چشم به دیدار توست، برخیز

ارس آرامی

با توام
برخیز
برخیز و بیا
برای آغاز شدنت در آغوشم
برای ناز نگاهت برابر چشمانم
برای صدای قدم زدنت در خانه دلم
برای پرواز بوی خوش تنت در آسمان احساسم
برای رقص گیسوانت در هوای عشقم
برای دوباره عاشق تر شدنم
برای آغاز وصالمان
و پایان فراقمان
برخیز و...

برخیز
گُل های آبیِ سپیده دم رُستند
بنگر چگونه بر سکّوی صبحگاه می رقصند
اینجا دریا، چو آسمانی صاف
زیر پایش پُر از اَبر
پُر ز ماهیِ رنگین
پُر از پرنده های سفید ...
در دوردست، جزیره ای پیداست
مردانِ صبح خیز، پاروزنان
از نگاهِ بندر و ما محو می...

غم زمانه به پایان نمی رسد،برخیز!
به شوق یک نفس تازه در هوای بهار ...

صبح آمده
برخیز که خورشید تویی...!

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست،
پس برخیز تا چنین مردمی بگریند …