دوستت دارم که می گویی به من بی اختیار گوشهایم می شود سنگین که تکرارش کنی
در دلم باز هوایی است که طوفانی توست
سر به راه بودم و یک عمر نگاهم به زمین آمدی سر به هوا چشم به راهم کردی
تو را به جانم انداخته این عشق
مبتلایت گشته ام درمان نما با بوسه ای
فکرت به سراپای وجودم گره خوردست
شب به اندازه ی چشمان تو بیتابم کرد وای از این شب که به دست تو پریشانم کرد
امشب این کافه مست تر از من است روى تمام صندلى ها تو نشسته اى
عشق یعنی تو زمانی که در آغوش منی
اصلا به شب های بدون بودنت لعنت
شبیه هر شب بی تو خرابم امشب هم
هر چه داریم ز سودای تو دلبر داریم حیف باشد که ز سودای تو دل برداریم
همبستر یک بغض فرو خورده ام امشب سخت است فراقش به گمانم که بمیرم
گفتم ای دوست تو هم گاه به یادم بودی ؟ گفت من نام تو را نیز نمی دانستم
دلِ من هر چه غلط بود فراوان کردی دوستش داری و پیداست که پنهان کردی
گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار
بدارم وفای تو تا زنده ام روان را به مهر تو آکنده ام
سلیس و ساده بگویم دلم گرفته برایت
امشب خودت بگو که کجا عاشقت شوم هر جا تو خواستی ، همانجا قرارمان
آنکه مراد می دهد کو که تو را به من دهد
هر سو که نظر کنم تو هستی
به خدا هیچ کس در نظرم غیر تو نیست لا شریک لک لبیک خیالت راحت
خیالت بی خیالم نمیشود چرا ؟
جان به جانان همچنان مستعجل است
