بیو سهراب سپهری

•شاید از نسل سهرابم ، نمیدانم ...🌱📝•

پروای چه داری؟
مرا در شب بازوانت سفر ده!

قناری؛ قفس بَس
و کرکس، به حُکمِ قفس؛ ابد و یک روز .
پ.ن: و چرا در قفسِ هیچ کسی کَرکَس نیست. شیمارحمانی

زمین باران را صدا میزند ، من تو را

و چشم به راه صدایت خواهم ماند

زندگی رقص دل انگیز خطوط لب توست

شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرکی هست و چراغی مرده
(سهراب سپهری)

گاه باید خندید بر غمی بی پایان
لحظه هایت بی غم روزگارت آرام....

بیا آب شو ...
مثل یک واژه در سطرِ خاموشی‌ام ...

ای کاش
کسی می آمد
و غم ها را از قلب
اهالی زمین بر میداشت...

زندگی باید کرد گاه با یک گل سرخ/گاه با یک دل تنگ

من شکفتن ها را می‌شنوم
و جویبار از آن سوی زمان می‌گذرد ...

وسیع باش

و تتها و سر به زیر و سخت

بیا ذوب کن
درکف دست من جرم نورانی عشق را
مرا گرم کن

زندگی نیست بجز عشق
بجز حرف محبت به کَسی

وَر نه هر خار و خسی
زندگی کرده بسی

تو را در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را

کنار مشتی خاک
در دور دست خودم،تنها نشسته ام

من در این
خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم
می شکنم

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

مرا گرم کن

می نگری رسایی چهره ات حیران می کند مرا

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز مرا ازهجوم خالی اطراف نمی رهاند

یادمان باشد
اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق
ز هر بی سر و پایی نکنیم

زمین باران را صدا می زند 
من ، تو را

تو ناگهان زیبا هستی
تو را یافتم آسمان ها را پی بردم