متن جویبار

غروب به غروب
کنار جویبار می رود،
و برای بوسیدنش خم می شود،
بید مجنون!


شعر: آسو ملا
ترجمه: زانا کوردستانی

بهاران
کم کمک فصل بهاران می رسد
روز خوب روزگاران می رسد

می رهاند کوچه را از انجماد
می تراود نور و باران می رسد

می جواند ساقه ای نورسته را
ساز و برگ چرخ دوران می رسد

می تکاند شاخه ها را از کلاغ
آهویی از کوهساران می رسد...

ای فرشِ مرمرین!
ای برف!
دنیای یخ زده، اینک غنوده است
دریایی از سپیده که خاموش خفته است
وقتی که آمدی
درخت همهمه سر کرد و شاخه ها لرزید
جویبار گریخت و روی ماه را شالِ ابر پوشانید
گنجشک هم نمی خوانَد
چرا که می ترسد
خوابِ معصومِ برف را...

زندگی جویبار بی انتهایی از رنج است و رشد به معنای پیدا کردن راهی برای اجتناب از این جویبار نیست بلکه به معنای شیرجه زدن درون آن و پیدا کردن موفقیت آمیز راه در عمق آن است ...

دی و بهمن ز گرد راه رسید
شد زمستان و کوچه‌ها یخ بست

دانه دانه چو پنبه‌های لطیف
برف بارید و بر درخت نشست

شاخه‌های ظریف شب بو را
برف سنگین بی حساب شکست

طفل ذوقم بهانه جویی کرد
که گل زرد و ارغوانی کو

وقت اسفند و گل دوباره...

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

من شکفتن ها را می‌شنوم
و جویبار از آن سوی زمان می‌گذرد ...