متن حسنا محمد زاده

دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می دانی

پیش بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش طوفانی

آخرین مقصد تو شانه ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی

شاید...

بیدار مانده ام که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب ! عزیز دلی هنوز

از وسعت تنهایی ام آن قدر بگویم
تنها کَسِ من بودی و من هیچ کَسِ تو

از وسعت تنهایی ام آنقدر بگویم
تنها کس من بودی و من هیچ کس تو