متن زانا کوردستانی

دلتنگ که می شوم
شاعرانه هایم گل می کند!
گویی هزار دیوان شعر
در گلویم جای گرفته ست.





زانا کوردستانی

بالاتر از سیاهی؟
--رنگی هست!!!
شب های من...




زانا کوردستانی

زمستان که باشد،
سوز و سرما هم،
چون تو هستی
--دلم گرم است.




زانا کوردستانی

زمستان بر وجودم باریده،
گویی کوهستانی برف گیرم،
--دور از آفتاب وجودت.


زانا کوردستانی

تو که نباشی،
[بهار] فصلی ست خزان زده!
***
--با چشم هایی بارانی!



-زانا کوردستانی

بین ساختن نیمکت وُ،
هیزم،،،
سردرگم مانده ست نجار
***
درختِ خشکیده
از عشق
چه می فهمد؟!




-زانا کوردستانی

بوی دسته ی تبر می داد،
--{در ذهنش}
نهالی که باغبان کاشت!




-زانا کوردستانی

ماه را،،،
درون باغچه
--چال کردم!
فردا بر درخت خرمالو
صدها فانوسِ گس،
--آویزان بود!




-زانا کوردستانی

امشب و هر شب،
دو، سه بار دوستت دارم هایم را مرور کن
نیازی به دیازپام نیست...
...
حالا؛
آرام به خواب!




-زانا کوردستانی

دوست داشتنت،
شعری ست بلند.
آه!...
مگر عمرم به درازا بکشد!



زانا کوردستانی

از خانه ای که تو در آن
--نیستی!
و از پنجره هایی که بسته اند،
بیزارم!








زانا کوردستانی

تو رسولِ عشق ی وُ
میان این قوم هوا پرست
--مطرود!








زانا کوردستانی

تروریست ها هم،،،
از کشتن دست برداشتند.
تو-اما؛
با دوریت
داری می کشی ام!!







زانا کوردستانی

آرمیده به میان تنهایی پر وهم
تو با حضورت چه پنهانی؟!
آه آمدنت،
چه لهجه ی غریبی دارد…






زانا کوردستانی

اندیشه ام،،،
پر است از روزنه هایی که؛
سهم اندک ام هستند،
از تمامِ روشنایی!





زانا کوردستانی

باورم نمی شود،
غروبی ضخیم
در تنت رخنه کند.
***
تو که همیشه
همسایه ی آفتاب بودی!



زانا کوردستانی

عجب زمین بایری
حتی رمه های گوسفند نیز
در آن نمی خورند،
--ذهنم را...


زانا کوردستانی

به اشک چشم آبیاری کرده ام
مزرعه را...
وعده را،
--درو کن!



زانا کوردستانی

دریا دور بود وُ ماهی،
به تنگ کوچک اش دل بست.
دیگر باور نکرد،
--قصه ی دریا را



زانا کوردستانی

تنها تویی که
از دهانم بیرون می آیی،
دهانم را هم
که ببندند.



زانا کوردستانی

-ابرکوه،
-الشتر،
- بیستون...
آه!
هر جا گذرم می اُفتد،
می بینمت!
***
تو؛
--همه جا با منی!



زانا کوردستانی

من،،،
پرنده ام،
گلبوته ام...
اگرچه؛
شبیه تنهایی
--بی حجم !

تاول پاهای رفتگر پیر،
وُ
زخم و زگیلِ دست هایش
قصه ی دوستت دارم را
با دو قرصِ نان-
به خانه می برد
تا،،،
هر شب همسرش
با پاشوره ای از عشق،
التیامش دهد!



زانا کوردستانی

پیراهنت،،،
با نسیم تکان می خورد
میان چمنزار،
(در هیئتِ سوسن و سنبل)
وَ من،
به شوقِ رسیدن به تو
پروانه می شوم!